قیام عاشورا و انقلاب اسلامی نسخه متنی

اگـر مـبـداء شصت سال ذكر شده در اين حديث را هجرت پيامبر(ص ) بگيريم ، درست منطبق بـر زمـانى مى شود
كه (يزيد) بر اريكه قدرت نشست و سالار شهيدان امام حسين (ع ) و يارانش شربت شهادت نوشيدند. منظور از
گروه هاى پس از او نيز بنى اميه و بنى عباس است كه از اسلام به نامى و از قرآن به الفاظى قناعت كرده
بودند.

بـيـشـترين افول معنويت در دوره حاكميت يزيد بود؛ چرا كه در راءس حكومت گسترده اسلام شـخـصـى قـرار
گـرفـته بود كه جز به شكم و شهوت به چيز ديگرى نمى انديشيد و بـى ديـنى و هرزگى او ضرب المثل بود. امت
اسلامى نيز آن بهاى شايسته و لازم را به معنويت نداد. پيامد اين انحطاط هم شهادت بزرگ انسان برگزيده
خداوند، امام حسين (ع ) و ياران فداكارش بود.

3 ـ افول غيرت دينى

سـومـيـن عـامـل زمـيـنـه سـاز عاشورا (افول غيرت دينى ) بود. (غيرت )؛ يعنى دفاع از محبوب در برابر
متجاوز.

در تعريف (غيرت ) آمده است :

غيرت ، نفرت طبيعى است كه انسان از شركت ديگرى در امر محبوبش دارد.(24)

جـلوه شـنـاخـته شده غيرت ، غيرت ناموسى است كه نشانه انسانيت انسان است و پيش از آن كـه ارزش الهـى
بـاشـد، يـك ارزش انـسـانـى است ؛ يعنى اين خصيصه حتى در كافر نيز ارزشمند است و خداوند انسان هاى
غيرتمند را دوست دارد و آنان كه از اين خصلت والا محروم اند، به كلى از ساحت قدس حضرتش مطرودند.(25)

جـلوه ديـگـر ايـن غـيـرت ، غـيـرت ديـنى است . غيرت دينى ، يعنى دين را به عنوان محبوب تـريـن ديـدن
و مـدافـع حريم آن بودن . غيرت دينى ، يعنى به هيچ كس اجازه تجاوز به حريم دين ندادن ؛ يعنى داشتن خشم
مقدس در برابر متجاوزان به حريم دين ؛ يعنى تلاش گـسـتـرده در راه نـشـر دين ؛ يعنى امر به معروف و
نهى از منكر و تولّى و تبرّى ؛ يعنى داشتن روحيه دفاع از دين و آماده فدا كردن همه هستى در راه آن .

افـول غـيـرت ديـنـى و بـى تـفـاوتـى در بـرابـر ديـن و تـسـاهـل و تـسـامـح بـه تـدريـج انـسـان
را بـه جـدايـى كـامـل از ديـن مـى كـشـانـد. بـارزتـريـن نـمـونـه زيـان عـظـيـم افـول غـيـرت
ديـنـى و بـى تفاوتى و تساهل ، حادثه جانگداز عاشورا است .

بى ترديد اگـر از آغـاز در بـرابـر
مـنكرات عظيمى كه در جهان اسلام صورت مى گرفت ، مسلمانان بـه نـهـى از مـنـكـر برمى خاستند و دين را
با دنيا معامله نمى كردند، قطعاً كار به جايى نمى رسيد كه امام حسين (ع ) براى حفظ اساس اسلام جان عزيز
خود و فرزندان و يارانش را فدا كند!

اوليـن مـنـكـر بـزرگـى كـه بـعـد از پـيـامـبـر اكـرم (ص ) صورت گرفت و مبنا و اساس انـحـرافـات
ديـگـر شـد، انـحـراف رهـبـرى امـت از مـسـيـر تـعيين شده پيامبر(ص ) بود كه متاءسفانه پس از
پيامبر(ص ) نصب الهى در مورد رهبرى ناديده گرفته شد و امام على (ع ) از اين مسند به حق خود كنار گذاشته
شد و در حقيقت حق همه مسلمانان تا روز قيامت ضايع شد.

واقعاً انسان در درياى بهت و حيرت فرو مى رود كه
120 هزار نفرى كه در غدير خم بـا امـام عـلى (ع ) بـيـعـت كـردنـد كـجـا رفـتند؟ چرا اعتراض نكردند؟
چرا خواص در سقيفه موضع نگرفتند؟

دومين منكرى كه جهان اسلام با بى تفاوتى از كنار آن گذاشت (اذيّت دختر پيامبر(ص )) بـود. مـگر (مودت
ذوى القربى ) طبق صريح آيه قرآن (26) مزد رسالت نبود و مـگـر فـاطـمـه (س ) از مـصـاديـق مـسـلم و بـى
تـرديـد (ذوى القـربـى ) نـزد اهـل سنت و شيعه نبود؟ پس چرا آن همه اذيت و آزار؟ و بدتر چرا سكوت و بى
تفاوتى در برابر اين منكر؟ چرا امت اسلام در برابر اين منكر لب فرو بستند؟ چرا خواصّ در برابر آن همه
حق كشى ، فرياد برنياوردند؟

آرى ، بـى تـفـاوتى و بى غيرتى هاى آن مسلمانان ، سرانجام حادثه جانگداز عاشورا را بـه وجـود آورد.