و وسايل ديگر از وظايف دولت است .

اصل بيست و چهارم :نشريات و مطبوعات در بيان مطالب آزادند مگر آنكه مخل به مبانى اسلام يا حقوق عمومى باشد. تفصيل آن را قانون معين مى كند.

اصل بيست و پنجم :بازرسى و نرساندن نامه ها، ضبط و فاش كردن مكالمات تلفنى ، افشاى مخابرات تلگرافى و تلكس ، سانسور و عدم مخابره نرساندن آنها، استراق سمع و هر گونه تجسس ممنوع است مگر به انواع حكم قانون .

اصل يكصدو شصت و هشتم :رسيدگى به جرائم سياسى و مطبوعاتى علنى است و با حضور هياءت منصفه در محاكم دادگسترى صورت مى گيرد. نحوه انتخاب ، شرايط و اختيارات هياءت منصفه و تعريف جرم سياسى را قانون بر اساس موازين اسلامى معين مى كند.

اصل يكصدو هفتادو پنجم : در صدا و سيماى جمهورى اسلامى ايران ، آزادى بيان و نشر افكار با رعايت موازين اسلامى و مصالح كشور بايد تاءمين گردد.

اعلام پايان جنگ جهانى دوم 
18 ارديبهشت 1324 / 8 مه 1945

دولتهاى پيروز پس از جنگ جهانى اول نخست چند رشته قرار داد با دولتهاى مغلوب و شكست خورده منعقد ساختند، در اين قرار دادها عدالت و انصاف رعايت نشده بود و حقوق كشورهاى شكست خورده محفوظ نمانده بود.

جامعه ملل كه بنا بر پيشنهاد ويلسن رييس جمهور وقت امريكا، براى جلوگيرى از تجاوز كشورها به يكديگر در سال 1919 در ژنو تشكيل شده بود به مرور قدرت و اعتبار خود را از دست داد تا آنجا كه دولت ژاپن در سال 1931 منچورى را كه از جمله سرزمينهاى دولت چين بود و ارتش ‍ ايتاليا به دستور موسولنى ، حبشه را متصرف شدند.

از طرف ديگر هيتلر صدراعظم آلمان كه در سال 1933 به قدرت رسيده بود از هر فرصتى براى جبران خسارتهاى كه منافقان در طول جنگ جهانى اول و پس از آن به دولت آلمان تحميل كرده بودند استفاده كرد؛ چنانكه در سال 1938 اتريش را تسخير كرد و از آغاز سال 1939 براى توسعه خاك آلمان و احيانا تصرف سراسر اروپا شروع به تصرف كشورهاى ديگر كرد.

مهمترين پديده اى كه بر روابط كشورهاى اروپايى با يكديگر، در خلال سالهاى قبل از جنگ جهان دوم تاثير گذاشت ، تجاوزگرى فزاينده آلمان هيتلرى و ناكامى بريتانياى كبير و فرانسه براى مقابله موثر با آن بود. اين دو كشور بزرگ اروپا، حتى پيش از آنكه هيلتر آشكارترين حركتهاى تجاوزگرانه بين المللى خود را آغاز كند، ناتوانى خويش را در مقابله با تجاوز نشان داده بودند. زمانى كه هيتلر تصميم گرفت به راين لند بخشى از خاك آلمان كه بر اساس پيمانهاى ورساى و لوكارنو، بايد منطقه غير نظامى باقى مى ماند، نيرو اعزام كند، در حقيقت به جسورانه ترين عمل در سالهاى اوليه حكومت خود دست زد. در زمينه خوددارى فرانسه و بريتانيا براى مقابله قاطعانه با آلمان دلايل زيادى وجود داشت كه اهم آنها عبارت بودند از:

1 - وجود نفرت عميق از جنگ در ميان بسيارى از كسانى كه حوادث جنگ جهانى اول را به ياد داشتند.

2 - وجود اين احساس كه شايد با كشور آلمان در پيمان ورساى بيش از حد سختگيرانه برخورد شده است . اين احساس در انگلستان بيش از فرانسه رايج بود.

3 - قابليت هيتلر به متقاعد كردن دولتمردان متفقين به اينكه وى فردى منطقى و صلح دوست با هدفهاى محدود و بعضا قابل درك است .

4 - وجود ديدگاههاى مختلف نسبت به هيتلر و استالين در بريتانيا و فرانسه كه به خوددارى از اتخاذ سياستهاى ملى و مشترك كمك كرد.

5 - عدم تمايل به صرف هزينه هاى سنگين نظامى در ميان دولتمردان كشورهاى ياد شده .

مدت كوتاهى بعد از به قدرت رسيدن هيتلر و اظهار خصومت او با كمونيسم و اتحاد شوروى سابق ، استالين براى مقابله با اين تهديد بالقوه جديد در جستجوى كمك بود.