سوال : آيا رفتار فرشتگان در هنگام مرگ با انسان ها يكسان است؟ - مرگ، واقعيت ناشناخته نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

مرگ، واقعيت ناشناخته - نسخه متنی

نویسنده: محسن ميرزاپور؛ ويراستاران: محمد جواد شريفى، حميده انصارى

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید


سوال : آيا رفتار فرشتگان در هنگام مرگ با انسان ها يكسان است؟

جواب : به استناد متون دينى، اعم از آيات الهى و روايات معصومين(عليهم السلام)رفتار فرشتگان مرگ با انسان ها يكسان نيست، بلكه به تناسب باور و عقايد و ملكات نفسانى هر كسى با او رفتار مى كنند.

رفتار فرشتگان مرگ با مؤمنان

قرآن دراين باره مى فرمايد:

(الَّذِينَ تَتَوَفّاهُمُ الْمَلائِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ سَلامٌ عَلَيْكُمْ ادْخُلُوا الْجَنَّةَ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ);[2]

پرهيزكاران كسانى هستند كه فرشتگان جان آنان را در حالى كه پاك و پاكيزه اند مى گيرند و به آنان مى گويند: درود بر شما باد.

مؤمنان و بندگان صالح پروردگار در اولين مرحله ى انتقال به حيات اخروى با استقبال فرشتگان روبه رو خواهند شد و آنها را با شرافتى وصف ناپذير بشارت بهشت مى دهند.

در روايتى است كه از پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) سؤال كردند: فرشته ى مرگ چگونه جان آدمى را مى گيرد؟

حضرت فرمودند:
فرشته ى مرگ هنگام مردن مؤمن نزد وى آن گونه مى ايستد كه برده اى ذليل نزد مولى; او و يارانش نزد مؤمن مى ايستند و نزديك نمى شوند تا اين كه نخست فرشته ى مرگ سلام كند و به او بشارت بهشت دهد.[3]

انسانى كه تمام عمر خود را با اعتقاد صحيح و باورى عميق نسبت به خداى خود سپرى نموده و تمام سعى و كوشش خود را در مسير رضايت پروردگار خويش صرف كرده است، نتيجه ى عقايد و رفتار پسنديده ى خود را بدين سان در دالان ورودى برزخ و انتقال به حيات اخروى خواهد ديد.
فرشتگان با مؤمنان و صالحان، با رحمت و الفت برخورد مى كنند و حال آن كه كافران و منافقان و تبهكاران را با تحقير و خوارى و ذلّت قبض روح مى كنند.[1]


[1]. ر.ك: جعفر سبحانى، منشور جاويد، ج 9، ص 218; محمد تقى مصباح يزدى، آموزش عقايد، ص 405، و عبدالله جوادى آملى، معاد در قرآن، ج 4، ص 204.

[2]. سوره ى نحل، آيه ى 32.

[3]. ر.ك: عبدالله جوادى آملى، معاد در قرآن، ج 4، ص 199 ـ 200، و شيخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 135.

/ 39