نبوت نسخه متنی

  و لا تعجل بالقران من قبل ان يقضي اليك وحيه غ) (1). در آيه ديگر آمده: " سنقرئك فلا تنسي " ( 2 ) تضمين كرد كه تو بعد از اين فراموش نمي كني ، مبتلا به فراموشي نخواهي شد ، پس نترس و با طمأنيه بگير . مثل شاگردي كه شما مي بينيد كه گاهي سر كلاس ( براي خودم اتفاق افتاده ) از اين طرف شما داريد مي گوييد

 از آن طرف دانشجو دارد مي نويسد ، مي گويي آقا ننويس ، اگر بنويسي خوب نمي تواني ياد بگيري ، اول گوش كن خوب ياد بگيرد به ذهنت بسپار بعد برو بنويس . وحي هم به پيغمبر گفت در حالي كه مي گوييم ، ياد آوري نكن ، تكرار نكن . ولي آنجا نگفتند برو در خانه بنويس ، گفت ما تضمين مي كنيم كه يادت نرود ، غصه نخورد يادت نخواهد رفت . پس اين هم مسأله استشعار .

. 4 ادراك واسطه وحي

اكثر ، وحي واسطه هم دارد . اين هم يك مطلبي است . نمي شود انكار كرد . يك حقيقتي است و بايد به آن ايمان داشت چون يكي از چيزهايي كه ما در قرآن داريم و بايد به آن ايمان بياوريم ملائكه است ( كل امن بالله و ملائكته ) ( 3 ) . اين خودش يك ايماني است كه بايد داشت

 . پيغمبران معمولا ( 4 ) وحي را به وسيله يك موجود ديگري - نه مستقيم از خدا - كه نام او " روح الامين " است ( نزل به الروح الامين ) يا " روح القدس " است در تعبيرات ديگر ، يا " جبرائيل " است در تعبيرات ديگر ( اينها اسمهاي مختلف از اوست ) مي گيرد ، به وسيله او تلقي مي كند

 و مستشعر به آن وسيله هم هست . ولي در غرائز و الهامات فردي اين چيزها ديگر در كار نيست و كسي احساس و درك نمي كند . با توجه به همه اينها - كه اينها را اولياء وحي توضيح داده اند - ما بايد ببينيم چه فرضيه اي مي توان گفت ( مي گويم فرضيه ، چون در مسأله وحي هيچ كس ادعا نكرده كه من مي توانم صد در صد حقيقتش را كشف كنم ، يك پديده مخصوص انبياء بوده ) . تا حدودي كه از همين قرائن به دست مي آيد يك فرضيه اي مي شود گفت .

نمي گويم هميشه اينطور است چون آيه اي از قرآن مي خوانيم كه تفسير هم شده كه گاهي اينجور نيست .