1 . در كنار دوستان
يكى از قلمروهاى اُنس و صميميت، «دوستان» هستند. وجود دوست ، انسان را از تنهايى، بيرون مىكند و به زندگى، نشاط مىبخشد. علّت بسيارى از نارضايتىها را بايد در فقدان روابط دوستانه جستجو كرد. نارضايتى درونى، هميشه معلول محروميت مالى و ناكامى در به دست آوردن رفاه نيست؛ ناكامى در صميميت و فقدان دوستان صميمى ، از عوامل مهم در نارضايتى و ناخرسندى است. نياز انسان به اُنس و صميميت، با هيچ عامل ديگرى تأمين نمىشود. هر نيازى تأمين كننده خاص خود را دارد. نياز به اُنس و صميميت ، چيزى غير از نياز به مال و رفاه است؛ لذا اين بخش از نياز انسان حتّى با وجود امكانات فراوان نيز ارضا نمىشود . ثروتمندان و مرفّهان تنها، از زندگى خود لذّت نمىبرند. يكى از لذّتهاى زندگى، معاشرت با دوستان است . كسانى كه ارتباط سالم و سازندهاى با دوستان خود دارند ، رضامندى بيشترى از زندگى دارند . البته اصل مهم در روابط با ديگران ، «همسانى» افراد است . لذّت دوستى هنگامى به وجود مىآيد كه انسان بتواند همانند خود را بيايد و با او رابطه برقرار كند . در غير اين صورت، رابطه با هر كسى نمىتواند رضايتبخش باشد؛ ولى به هر حال، اُنس با ديگران، يكى از نيازهاى انسان است . امام صادق عليهالسلام در اين باره مىفرمايد: لِكُلِّ شَيءٍ شَيءٌ يَستَريحُ إلَيهِ ، وإنَّ المُؤمِنَ يَستَريحُ إلى أخيهِ المُؤمِنِ كَما يَستَريحُ الطَّيرُ إلى شَكلِهِ . 1براى هر چيزى ، چيز ديگرى است كه آسايش خود را در آن مىجويد و همانا
الإختصاص ، ص30 ؛ مشكاة الأنوار ، ص104 ؛ عدة الداعى ، ص187 ؛ المؤمن ، ص39 .