لطفا منتظر باشید ...
سعى
يك دسته گل كو؟ اگر آن باغ بديديت يك گوهر جان كو، اگر از بحر خداييد
مقام ابراهيم در شمال كعبه به فاصله حدود 13 متر از آن قرار دارد و عبارت از سنگى است كه حضرت ابراهيم به هنگام نماز يا ساختن كعبه، روى آن مى ايستاده است. و تو با قرار دادن مقام ابراهيم در ميان خود و كعبه، بواقع عهد مى بندى كه ابراهيموار از نمازگزاران باشى و بدين ترتيب بر هويت تاريخى خود تأكيد مى كنى. پس از آن سعى مى كنى. مى گويند محل سعى فيمابين دو كوه صفا و مروه است.
بر روى اين مسير و صخره ها سالنى دو طبقه ساخته اند كه تماماً از سنگ و بتون است و از يكطرف درهاى متعددى به سمت بازار ابوسفيان از آن باز مى شود، طرف ديگر آن هم متصل به مسجدالحرام است. وقتى در مسير، از صفا به مروه يا بالعكس حركت مى كنى، در قسمتى از مسير كه با مهتابى هاى سبز مشخص است و كعبه هم در اين قسمت ديده مى شود، بايد به شكل هروله; يعنى شبيه دويدن شتر حركت كنى. در صفا از وراى ستون ها مى شود كعبه را مشاهده كرد. صفا اصولا بلندتر است و شايد ارتفاع آن به 15 تا 20 متر برسد. بعضى ها مى روند ساعتى در بالاترين نقطه آن مى نشينند و دعا يا قرآن مى خوانند.
سعى يادآور تلاش هاجر براى كسب آب است. اكنون تو كه هويت خويش را در عالم خلقت يافته اى و مسير تاريخى خويش را، كه مسير ابراهيميان است، پيدا كرده اى، به دنيا برگرد و سعى كن، امّا نه سعى دنياپرستان، بلكه سعى موحّدان، سعى هاجرگونه.
هاجر كه با آگاهى و توكّل و متعبّدانه زندگى در اين صحراى خشك را پذيرفته بود، در جستجوى آب به آسمان ننگريست. برخاست و «سعى» كرد.
در سعى، با هروله غرور شكسته مى شود و گناهان مى ريزد و بنابر قول امام صادق ـ ع ـ ستمگران و سركشان ذليل و خوار مى شوند.
