و با همان حالت مضطرب و نگرانى شديد كه در داخل سنگر نشسته بودم، بصورت چمباتمه، دستهايم را به نيت تيمم بر زمين زده و سپس به حالت اشاره، اولين نماز صبح اسارت را به جا آوردم(1). قبلاً به اين نكته اشاره شد كه نماز در هيچ برههاى از زندگى حتى در حساسترين لحظات حيات نبايد ترك گردد و شايد نماز تنها عبادتى است كه در اسلام، مگر در ايام عادات زنان، براى آن استثنايى درنظر گرفته نشد. و مؤمن هرگز از اقامه آن غافل نمىماند. و اين مسأله را مجاهدان واقعى راه خدا و حفظ دين اسلام در هشت سال دفاع مقدس در مقابل حزب بعث عراق روشن كردهاند. آنان در حساسترين زمان نبرد با عراقىها از نماز خود غافل نمىشدند. از هزاران نمونه عدم غفلتشان از نماز در لحظات سخت نبرد، يك نمونه را بيان مىداريم تا شايد درسى براى ما قرار گيرد.1 ـ نماز در اسارت، ص45.