مطلب سوم [طرق ثبوت تذكيه‏] - تحفة الابرار الملتقط من آثار الائمة الاطهار علیهم السلام جلد 1

‌صفحه‌ى 322

منفصله از آن حيوان بعد از ممات، نظر به ملاقات آنها با نجاست.

مقام ثالث: در أجزاء ميته از نجس العين است، حكم اين نيز از آنچه مذكور شد در مباحث سابقه معلوم مى‏شود، بلكه حكم در اينها أشد است، نظر به اين كه تفرقه ما بين رطوبات منفصله از نجس العين در حال حيات و بعد از ممات از حيثيت نجاست نمى‏باشد، بلكه ما لا تحله الحيات از نجس العين مثل مو و عظم و نحوهما نيز نجس است.

بدان كه فرقى نيست در جميع آنچه مذكور شد در مباحث متعلقه به ميته ميان آن كه أجزاء ميته ملبوس بوده باشد يا جزء ملبوس با محمول، مما يتم به الصلاة بوده يا نه، ما تحله الحيات بوده يا نه، مگر تفصيلى كه در اجزاء ميته از مأكول اللحم مذكور شد در جميع صور مذكوره اجتناب لازم، و با عدم اجتناب نماز محكوم به فساد است.

مطلب سوم [طرق ثبوت تذكيه‏]

آن است كه حكم به عدم لزوم جواز استعمال جزء حيوان به جهت جزء ميته بودن در نماز و غير نماز، آيا مختص است به صورتى كه علم حاصل باشد بر اين كه اين از أجزاء ميته است؟ پس در صورت عدم حصول علم به آن حكم مى‏شود به جواز استعمال اعم از اين كه عالم باشد به تحقق تذكيه يا نباشد، يا جواز استعمال مشروط به ثبوت تذكيه است، يا عدم ثبوت تذكيه حكم مى‏شود به عدم جواز استعمال؟ ظاهر ثانى است.

بنابر اين پس در دو صورت جلود مثلا محكوم است به عدم جواز استعمال، يكى آن است كه عالم بوده باشد به ميته بودن، ديگرى در صورت عدم ثبوت تذكيه است، پس استعمال جلد مردد ما بين اين كه ازميته بوده باشد يا از مذكى‏