لطفا منتظر باشید ...
شهروندان مدينه
پيشتر در اين سفرنامه بخش هايي ازخاطرات و گفتههاي بورخارت درباره ساكنين شهر مدينه در سال 1814 م. گذشت
و اينك گفتههاي بورتون را پس از 40 سال از آن تاريخ درباره همان موضوع
با انتخاب آن قسمت هايي كه بورخارت در سفرنامه خود از آنها ياد نكرده است
ارائه ميكنيم.بورتون ميگويد: گروه اندكي از
نسل ياران پيامبر در مدينه به سر ميبرند و او تنها نام 4 خانواده را به
ياد ميآورد كه عبارتند از:1 ـ خانواده
انصاري; كه از نسل أبو ايوب انصاري ميباشند، اين
خانواده اصيل كه در طي 1500 سال بر اثر زاد و ولد گسترش يافته است،
عهدهدار مناصب كليدداري مسجد قبا و امامت حرم مقدس ميباشند ليكن
در عين حال از خانوادههاي با نفوذ و ثروتمند شمرده
نميشوند.2 ـ خانواده
أبي جود; از اين خانواده همواره گروهي به عنوان امامت حرم و
مؤذن مشغولند، ليكن مشهور آن است كه از سال هاي ميانه قرن پانزدهم ميلادي،
اين خانواده رو به نابودي رفته و تنها باقيمانده آنان يك دختر و پسر
بودهاند، از سوي ديگر جهانگرد مغربي، ابن جبير مي گويد: او در مدينه
مؤذني را ديده است كه خود را از نسل بلال مؤذن پيامبر ميدانست و به
حرفه مؤذني ـ كه حرفه ويژه خانوادگي آنان است ـ اشتغال داشت.3 ـ خانواده
الشعب; و اين
خانوادهاي است بسيار گسترده كه گروهي از آنان به حرفه تجارت و مسافرت و
گروهي ديگر به خادمي حرم شريف مشغولند.4 ـ بيت
الكراني; كه غالب افراد اين
خانواده به كارهاي تجارتي ميپردازند.آنگاه بورتون به وضعيت شيعيان مدينه،
در محله نخاوله پرداخته ولي متأسفانه نسبت هاي ناروا و نامعقولي به آنان
ميزند كه از عقل و منطق و حقيقت بدور بوده و احتمالاً او تنها ناقل
روايت و گفتار متعصبيني است كه اين سخنان مجعول را بدو گفتهاند، و
پيشتر گفته شد اينان گروهي از كشاورزان بودند كه در صدر اسلام در املاك امام
حسنـعـ به كار مشغول بودهاند.بورتون سپس از خانواده
بنيحسين، والخليفيّه، و الصديقية از نسل ابوبكر و بني النجار ياد كرده
و آنگاه در 28 صفحه به تحليل اوضاع اجتماعي مردم مدينه
ميپردازد.
