لطفا منتظر باشید ...
برق نگاه
بروي سيل گشاديم راه خانه خويش
مرا چه حد كه زنم بوسه آستين ترا
به جز تو كز نگهي سوختي دل ما را
مخوان حديث رهايي كه الفتي است مرا
ز رشك تا كه لاكم كند به دامن غير
رهي به ناله دهي چند دردسر ما را ؟
بمير از غم . كوتاه كن فسانه خويش
به دست برق سپرديم آشيانه خويش
همين قدر تو مرانم ز آستانه خويش
به دست خويش كه آتش زند به خانه خويش
به ناله سحر و گريه شبانه خويش
چو گل نهد سرو كستي كند بهانه خويش
بمير از غم . كوتاه كن فسانه خويش
بمير از غم . كوتاه كن فسانه خويش
