پژوهشی در فرهنگ حیا نسخه متنی

است . در اين قبيل امور ، معمولاً بزرگ‏ترها پيش‏قدم شده ، به كمك عروس و داماد مى‏آيند . صحبت كردن درباره اين موضوع ، براى بزرگ‏ترها ساده‏تر است ؛ زيرا اولاً آنان براى كس ديگرى خواستگارى مى‏كنند و ثانيا آنان ، خود از اين تجربه‏ها داشته‏اند و اين اوّلين بار نيست كه در چنين مراسمى شركت مى‏كنند . تكرار تجربه ، باعث كاهش حيا مى‏شود . شخص داماد از اين جهت كه تجربه اوّل او و اوّلين نقطه آغاز زندگى اوست و از طرفى ، پاى ارتباط زناشويى نيز در ميان است ، معمولاً دچار شرم و حياى شديد مى‏شود . كسانى كه براى ازدواج دوم به بعد به خواستگارى مى‏روند ، احتمالاً كمتر دچار شرم و حيا مى‏شوند ؛ زيرا هم تجربه خواستگارى را دارند و هم تجربه زناشويى را ، و اين ، ميزان حيا را كاهش مى‏دهد . در روايتى آمده است كه تجربه‏هاى زناشويى ، به ترتيب ، حياى زن را كاهش مى‏دهد . ¹ به نظر مى‏رسد اين امر در مورد مردان نيز صادق است . مقايسه ميزان حياى مردان از خواستگارى تا تولّد فرزند ، مى‏تواند بيانگر تفاوت در مراحل مختلف باشد .

به هر حال ، هنگام خواستگارى ، فشار شرم ، بيشتر از هر زمان ديگرى است . اين وضعيت براى كسانى كه خود بايد اقدام كنند ، دشوارتر است . حضرت على عليه‏السلاماز كسانى است كه والدين او هنگام خواستگارى‏اش حضور نداشتند . ايشان ، پيش از اين كه ديگران ، باب سخن را بگشايند و او را نسبت به ازدواج با دختر رسول خدا تشويق كنند ، خود ، اقدامى نكرد و تنها پس از پيش‏دستى ديگران بود كه تصميم گرفت نسبت به خواستگارى حضرت زهرا عليهاالسلاماقدام نمايد . لذا بدين منظور ، تا سه بار نزد رسول خدا رفت و هر بار به خاطر مقام باعظمت حضرت ، از طرح خواسته خود ، شرم كرد و نتوانست سخنى بر زبان جارى سازد . در مرتبه سوم ، رسول خدا به كمك ايشان آمد و فرمود : «گويا

ر . ك : بخش اوّل ، فصل ششم : حيا و جنسيت .