پژوهشی در فرهنگ حیا نسخه متنی

شكّى نيست كه فرمانبردارى ، يكى از شرايط موفّقيت در مديريت است ؛ امّا به چه قيمتى ؟ فرمانبردارى ، اگر به قيمت شكسته‏شدن حرمت انسان‏ها و لكّه‏دار شدن كرامت آنان و بى‏آبرو شدن و خوار شدن آنها باشد ، از نظر اسلام ، پذيرفتنى نيست . مديريت دينى ، بر پايه حرمت و تكريم انسان ، استوار است . مديريت حيا ، حرمت متقابل ميان مدير و كارمندان را تضمين مى‏كند . وجود پرده‏هاى حجب و حيا ميان مدير و كارمندان ، يكى از عوامل موفّقيت در مديريت است . مدير موفّق ، كسى است كه دستورهاى وى و رفتار وى و نحوه ارتباط وى با افراد تحت مديريتش مزيّن به پرده‏اى از حيا باشد . در اين باره به مواردى چند ، اشاره مى‏گردد :

الف) پرده‏درى نكردن

گاهى يك دستور ، فارغ از اين كه چگونه ابلاغ شود ، فاقد عنصر حياست . گاهى شيوه ابلاغ ، فاقد عنصر حجب وحياست . گاهى نحوه ارتباط مدير با كارمندان و شيوه برخورد وى با آنان ، فاقد عنصر شرم است . اگر مديرى پرده‏درى كند ، ممكن است هيچ حرمت و مرزى باقى نماند و روى افراد به يكديگر باز شود و شيرازه كار ، از هم بپاشد . به همين جهت ، مثلاً اگر فردى خود ، كار انجام شده را انكار كند ، بهتر است سخن او مورد تأييد قرار گيرد . محمّد بن فضيل مى‏گويد به امام كاظم عليه‏السلامگفتم كه گاهى از برادران ايمانى چيزى نقل مى‏شود كه آنان ، پشتِ سر من گفته‏اند . وقتى از خودِ آنان مى‏پرسم ، انكار مى‏كنند ، حال آن كه كسانى كه خبر را نقل كرده‏اند ، انسان‏هاى مورد اعتمادى هستند . حضرت فرمود :

اى محمّد ! گوش و چشم خودت را در مورد برادر دينى‏ات دروغگو بشمار . اگر پنجاه نفر نزد تو قسم خوردند ؛ ولى خودِ آن فرد ، سخن ديگرى گفت ، او را تصديق و ديگران را تكذيب كن . مبادا چيزى بر زبان جارى كنى كه موجب خوارى وى شود و مردانگى و آبروى او را نزد ديگران ، از بين ببرى كه در اين