پژوهشی در فرهنگ حیا نسخه متنی

مى‏شود ، مرز انسانيت انسان است . اگر از آن بگذرد ، بى‏شرمى است و اگر كوتاه بيايد و عقب بنشيند ، كم‏رويى است . كم‏رو ، انسان ناتوانى است كه دست از مرزهاى فرهنگى و عقيدتى خود مى‏كشد و به ديگران اجازه مى‏دهد تا عقايد خود را به وى تحميل كنند .

مراد از ناتوانى چيست ؟

مراد از ناتوانى ، ناتوانى جسمانى و بدنى نيست ؛ بلكه مراد ، ناتوانى روحى و روانى است . گاهى ماهيت يك كار به گونه‏اى است كه انجام دادن آن ، دشوار و طاقت‏فرساست . در اين گونه موارد ، توان بدنى و قدرت جسمانى فرد به چالش كشيده مى‏شود . مثلاً حمل يك شى‏ء سنگين ، به نيروى بدنى فردْ مربوط است . امّا گاهى توان روحى و قدرت روانى فرد به چالش كشيده مى‏شود . حضور و نظارت ديگران به هنگام انجام دادن يك كار ، از همين قِسم است . شكّى نيست كه ميان حضور و عدم حضور ديگران ، تفاوتى وجود دارد . انسان ، هنگام تنهايى ، احساس راحتى مى‏كند ؛ امّا در حضور ديگران ، قدرى كار بر وى مشكل‏تر مى‏گردد . اين ، نشان مى‏دهد كه حضور ديگران ، تا اندازه‏اى در سنگين‏تر شدن فضا مؤثّر است . صحبت در اين است كه اين تفاوت ، آيا مى‏تواند ناتوانى فرد را توجيه كند ؟! گاهى برخى افراد ، توان تحمّل هيچ ناظر و نظارتى را ندارند ، گاهى حضور برخى افراد برايشان سنگين است و گاهى انجام دادن برخى كارها در حضور ديگران ، برايِشان سخت و دشوار است . بنا بر اين ، عوامل متفاوتى در ناتوانى ، نقش دارند .