فاطمه زهرا (س) در کلام اهل سنت جلد 1

مى كرد و بلند مى شد و دست وى را مى گرفت و فاطمه را مى بوسيد و در جاى خود مى نشاند». و همين حديث را حاكم در صحفه ى 159 و بخارى در باب الأدب المفرد، صفحه 141 و ابوعمرو در استيعاب، جلد دوم، صفحه ى 741 و بيهقى در سنن خود، جلد 7، صفحه 101 آورده اند و بيهقى در آخر حديث آورده است «و كان- يعنى النبى صلى الله عليه (و آله) و سلم- اذا دخل عليها رحبت به و قامت فأخذت بيده فقبلته».

«و پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) هر زمانى كه بر فاطمه وارد مى شد فاطمه بلند مى شد آغوش مبارك خويش را براى پيامبر باز مى كرد و دست مبارك پيامبر را مى گرفت و مى بوسيد».

احمد بن حنبل در مسند خود (ج 3، ص 164) از أنس بن مالك مى گويد: هيچ احدى شبيه تر به رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از حسن بن على (عليه السلام)فاطمه (سلام الله عليها) نبود.

متقى هندى در جلد 7، كنز العمال، صفحه ى 111 از عايشه مى گويد: پيامبر فاطمه بسيار بسيار گيسوان فاطمه را مى بوسيد. و مناوى در فيض القدير، جلد 5، صفحه 176، مى گويد: پيامبر اسلام بسيار بسيار دهان فاطمه را مى بوسيد. و از ابى داود نقل شده است كه: پيامبر زبان فاطمه را مى مكيد.

ابن اثير در اسد الغابة (ج 5، ص 522) از ابن عباس مى گويد: همانا پيامبر هر زمانى كه از سفر تشريف مى آورد دخترش فاطمه (سلام الله عليها) را مى بوسيد، و همين حديث را هيثمى در مجمع الزوائد (ج 8، ص 42) و محب الدين طبرى در ذخائر العقبى (ص 36) آورده اند.

باز هم محب الدين طبرى در ذخائر العقبى از عايشه نقل مى كند: «همانا پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) روزى زير گلوى فاطمه (سلام الله عليها) را مى بوسيد، به پيامبر عرض كردم: اى رسول خدا شما كارى نسبت به فاطمه انجام مى دهيد كه با ديگران انجام نمى دهيد! پس پيامبر فرمود: اى عايشه! من هر وقت اشتياق بهشت را پيدا بكنم زير گلوى فاطمه را مى بوسم».

سمهودى بعد از نقل حديث (فاطمه پاره ى تن من است هر كه او را بيازارد مرا آزرده و هر كه به او بدگمان شود به من بدگمان شده است) مى گويد: هر كسى يكى از فرزندان فاطمه را اذيت كند و يا نسبت به او غضب نمايد خود را در معرض خطر عظيم قرار داده است و هر كسى آنان را احترام نموده و تعظيم نمايد خويشتن را در معرض رضايت او قرار داده است. [ فاطمه از ولادت تا شهادت، ص 234. ] سهيلى گويد: اين حديث دال بر اين است كه هر كه فاطمه (سلام الله عليها) را دشنام سب نمايد كافر گرديده و هر كه بر او درود فرستد همانا بر پيامبر درود فرستاده است و نيز چنين استنباط مى نمايد كه اولاد فاطمه مانند خود فاطمه ى زهرا (سلام الله عليها) هستند زيرا كه آنان پاره ى تن زهرا هستند و نيز مانند جدا كردن و قطع نمودن شاخه از ساقه و ريشه است و مانند آن است كه شى ء را از خود او جدا كرده و قطع نمايند و اين كار غير ممكن خواهد بود يعنى فرزندان فاطمه ى زهرا (سلام الله عليها) مانند شاخه هاى درختى هستند كه به ساقه چسبيده اند و جدا كردن فرزندان از مادر محال است. و به قول مرحوم آيةالله سيد كاظم قزوينى، مقصود سمهودى از خطر عظيم كه به آن اشاره كرده است اين آيه قرآن باشد: ان الذين يؤذون الله و رسوله لعنهم الله فى الدنيا و فى الاخرة و اعد لهم عذابامهينا. [ سوره ى احزاب، آيه ى 57. ] «كسانى كه خدا و پيامبر او را اذيت كنند در دنيا و آخرت مورد لعن خدا و رسول قرار گرفته و بر ايشان عذاب دردناكى مهيا كرده است». و نيز: «و الذين يؤذون رسول الله لهم عذاب اليم.» [ سوره ى توبه، آيه ى 61. ] «كسانى كه پيامبر را اذيت مى نمايند عذاب دردناكى بر ايشان خواهد بود.» اكنون شما خواننده ى عزيز بعد از بيان اين آيات و تدبر و تأمل و دقت بر آنان خود قضاوت كن نسبت به آنهايى كه پاره ى تن و روح و هستى پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم) را اذيت كردند.

خوب برگرديم به بيان احاديثى كه بيانگر شدت علاقه پيامبر اسلام به فاطمه ى زهرا (سلام الله عليها) است، اگر چه اين مسئله آن قدر مهم است كه زبان و قلم از بيان آن عاجز است و نمى شود براى آن حد تعيين كرد.

پيامبر با عظمت اسلام آن قدر به زهرايش علاقه داشت و اظهار محبت مى كرد كه هر وقت حضرت به مسافرت تشريف مى برد آخرين نفرى را كه ملاقات فرموده خداحافظى مى كرد فاطمه ى زهرا (سلام الله عليها) بود و نيز اولين كسى را كه در مراجعت و برگشت ديدار مى كرد باز هم فاطمه ى زهرا (سلام الله عليها) بود.

ابوداود با سندى از ثوبان (خدمتكار رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم)) مى گويد:

«كان رسول الله (صلى الله عليه (و آله) و سلم) هر زمانى كه مسافرت مى فرمود آخرين خداحافظى حضرت با افراد اهل خود، فاطمه (سلام الله عليها) بود و قتى كه از سفر مراجعت مى كرد اولين كسى را كه ديدار مى فرمود و به خانه او داخل مى شد فاطمه ى زهرا (سلام الله عليها) بود.

حاكم نيشابورى با سند از ابن عمر روايت كرده است:

«ان رسول الله صلى الله عليه (و آله) و سلم كان اذا خرج فى غزاة كان اول عهده بفاطمة عليها السلام. [ مستدرك الصحيحين، ج 1، ص 498. ] «همانا رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) هر زمانى كه جهت جنگ و مبارزه از مدينه خارج مى شد اول ديدارش با فاطمه (سلام الله عليها) بود.» و ذهبى در تلخيص خود كه در پاورقى مستدرك چاپ شده است مى گويد:

«كان اذا خرج فى غزاة كان آخر عهده بفاطمة عليهاالسلام، و اذا رجع كان اول عهده بها.» [ مستدرك الصحيحين، ج 1، ص 489. ] «پيامبر زمانى كه به جهت جنگى از مدينه خارج مى شد آخرين ديدار وى با فاطمه (سلام الله عليها) بود و وقتى كه از جنگ بر مى گشت اولين ديدار را هم با فاطمه داشت.» باز هم حاكم نيشابورى با سند از ابن عمر روايت كرده است:

«ان النبى صلى الله عليه (و آله) و سلم كان اذا سافر كان آخر الناس عهدا به فاطمة عليها السلام و اذا قدم من سفر كان اول الناس عهدا به فاطمة عليها السلام». [ مستدرك جلد 3 ص 156 چاپ دارالكتاب العربى بيروت و ذخاير العقبى ص 37 و اعلام النساء جلد 4 كلمه فطم و الاصابة جلد 8 حرف الفا القسم الاول. ] «همانا پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) هر زمانى كه مسافرت مى فرمود آخرين كسى كه با وى خداحافظى مى كرد فاطمه (سلام الله عليها) بود و وقتى كه از سفر تشريف مى آورد اول كسى را كه ديدار مى فرمود باز هم فاطمه (سلام الله عليها) بود.» باز حاكم نيشابورى اين حديث را به طريق ديگرى روايت كرده و در آن زياد كرده است: «فقال لها رسول الله صلى الله عليه (و آله) و سلم: فداك أبى و امى».

«رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) به فاطمه فرمود: پدر و مادرم فداى تو باد.» و نيز حاكم نيشابورى با سندى از ابى ثعلبه الخشينى روايت مى كند و مى گويد:

«كان رسول الله صلى الله عليه (و آله) و سلم اذا رجع من غزاة او سفر أتى المسجد فصلى فيه ركعتين ثم بفاطمة عليها السلام ثم يأتى أزواجه.» [ مستدرك الصحيحين جلد 3 ص 155 چاپ دارالكتاب العربى بيروت. ] «رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) هر وقت كه از غزوه و يا سفرى برمى گشتند به مسجد مى آمد و دو ركعت نماز مى خواند پس به خانه ى فاطمه تشريف مى آورد و بعد به منزل همسران خود سر مى زد.» اين حديث را ابونعيم از ابى ثعلبه نقل كرده است با يك مقدار اضافى: «رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از سفر جنگى كه برمى گشتند به مسجد مى رفت و دو ركعت نماز مى خواند، پس از مسجد خارج مى شد و قبل از آن كه به منزل همسران خويش سر بزند به منزل فاطمه سر مى زد، فاطمه (سلام الله عليها) از پدر بزرگوارش استقبال مى كرد و صورت پيامبر و چشم هاى مبارك وى را مى بوسيد و گريه مى كرد، پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمود: چه چيزى تو را به گريه انداخته است؟ عرض كرد: مى بينم رنگ مبارك شما تغيير كرده است، پيامبر به فاطمه مى فرمود: اى فاطمه همانا خداوند عزيز و بزرگ پدر تو را براى كارى مهم مبعوث فرمود و بر اين زمين خانه ى گلى و سخن منظومى باقى نمى ماند مگر اينكه خداوند بواسطه ى آن بعثت، عزت و يا ذلت را داخل مى كند و اين مأموريت و بعثت و اسلام عزيز به آن حد برسد كه شب فرا مى رسد يعنى اسلام به همه جا و سرزمين ها مى رسد همان طور كه شب همه جا را مى گيرد. [ حلية الاولياء ابونعيم، ج 2، ص 300 و اين حديث را حاكم در مستدرك، ج 3، ص 155 و ذهبى هم در پاورقى مستدرك در همان صفحه ذكر كرده است. ] ابن حجر هيثمى در كتاب الصواعق المحرقه به نقل از احمد بن حنبل و ديگران مى گويد:

«انه صلى الله عليه (و آله) و سلم كان اذا قدم من سفر اتى فاطمة (عليهاالسلام) و أطال المكث عندها، ففى مرة صنعت لها مسكين من ورق و قلادة و قرطين و سترباب بيتها فقدم صلى الله عليه (و آله) و سلم و دخل عليها ثم خرج ، و قد عرف الغضب فى وجهه حتى جلس على المنبر فظنت أنه انما فعل ذلك لما رأى ما صنعته فارسلت به اليه ليجعله فى سبيل الله فقال: فعلت فدها ابوها- ثلاث مرات- ليست الدنيا من محمد و لا آل محمد و لو كانت الدنيا تعدل عند الله فى الخير جناح بعوضة ما سقى منها كافرا شربة ماء ثم قام فدخل صلى الله عليه (و آله) و سلم عليها و انه صلى الله عليه (و آله) و سلم أمر ثوبان أن يدفع ذلك الى بعض أصحابه و بأن يشترى لها قلادة من عصب و سوارين من عاج و قال: ان هؤلاء اهل بيتى و لا احب أن يأكلوا طيباتهم فى حياتهم الدنيا. [ الصواعق المحرقة، ابن حجر، ص 109 و مسند احمد بن حنبل، ج 5، ص 275. ] «همانا پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) هر وقت از سفر مى آمد به خانه ى فاطمه (سلام الله عليها) مى آمد و مدت زيادى در نزد فاطمه مى ماند، در يك مرتبه كه رسول خدا از سفر برگشت و طبق معمول به منزل فاطمه رفت، در فاطمه يك گردن بند و دو دستبند براى خود و حسنين از نقره تهيه كرده بود و يك پرده هم به در آويخته بود، پيامبر اسلام در حال خارج شدن غضب و ناراحتى از چهره ى مباركش نمايان بود تا اينكه بر منبر نشست.

پس فاطمه يقين كرد كه پيامبر ناراحت بيرون رفت به خاطر كارى كه انجام داده است (يعنى تهيه ى دست بندها و گردن بند و پرده) بعد سرور زنان عالم دستبندها گردنبند و پرده را خدمت پيامبر فرستاد تا اينكه آنها را در راه خدا بدهد، وقتى پيامبر اين حركت زيبا و نجيب را از فاطمه ديد سه بار فرمود: فداى او باد پدرش، دنيا از محمد و آل محمد نيست يعنى محمد و آل محمد (عليهم السلام) را به دنيا چه كار، اگر دنيا در نزد خداوند به اندازه ى بال مگس خوب مى بود هر آينه يك جرعه ى آب از دنيا را به كافر نمى نوشاند، بعد پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) بلند شد و نزد فاطمه رفت و به ثوبان امر فرمود دستبندها و گردنبند و پرده را به بعضى اصحاب و فقرا بدهد و براى فاطمه گردنبند از دندان گوسفند و دو تا دستبند از عاج بخرد و فرمود: همانا اينان اهل بيت من و نزديكان من هستند و دوست ندارم كه از لذات دنيوى بهره مند شوند.» اين حديث را خيب عمرى در كتاب مشكاة المصابيح و نويرى در نهاية الادب قندوزى در ينابيع المودة و طبرانى در معجم الكبير و زبيدى در اتحاف السادة بيان كرده اند و از بزرگان شيعه هم كلينى در كافى و طبرسى در مكارم الاخلاق با تفصيل و توضيح زياد بااندكى اختلاف از زرارة نقل كرده اند، علاقه مندان مى توانند مراجعه كنند. و اين حديث مورد قبول فريقين است و از راههاى گوناگون روايت شده است مقصود از پرده اى كه رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) از آويختن آن ناراحت شد، پرده اى كه معمولا پشت در منزل نصب مى كنند نيست، بلكه چنين پرده اى باعث مى شود كه داخل خانه كاملتر و بهتر پوشانده شود و محال است كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از آويختن چنين پرده اى ناراحت شده باشد، بلكه مراد آن است كه سرور زنان دو عالم، در خانه ى خويش پرده را به عنوان زينت و رسم تزيين آويخته بود و طبيعى است زندگى زاهدانه و فقيرانه ى پيامبر اكرم اسلام با چنين زينت و زيورهايى سازگار نبوده است و نبى اكرم از اين معنى ناراحت شده و همين مطلب هم درباره ى گردنبند و دستبند صدق مى كند و اگر ما صحت اين حديث ابن حجر در صواعق را قبول بكنيم پس مقصود همان است كه عرض شد و فاطمه زهرا (سلام الله عليها) هم كه دست پرورده ى پيامبر رحمت است بهتر ديد كه آنها را براى فقرا و بيچارگان اهدا بفرمايد. و ابن شاهين هم در كتاب مناقب فاطمه از ابوهريره و ثوبان اين حديث را نقل كرده است: رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) سه بار فرمود: پدرش فدايش باد كه اين كار را انجام داد، آل محمد را با دنيا چه كار، زيرا آنها براى آخرت آفريده شده اند و به خاطر وجود آنان دنيا خلق گرديده است. و احمد بن حنبل هم در مسند خود، جلد 5، صفحه ى 275، چاپ بيروت، دارالاحياء التراث العربى، اين حديث را نقل مى كند بااندك اختلاف و در آخر مى گويد: پس اينان اهل بيت منند و دوست ندارم كه در حيات دنيوى شان از حطام دنيوى بهره بردارى كنند. و از حديث ابن شاهين و حديث احمد بن حنبل به دست مى آيد كه رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نمى خواسته است اجر و مزد اخروى دختر عزيزش از نعم آخرت كم شود، چون گرفتارى ها و سختى ها و رنج هاى آنها در دنيا براى آنان در آخرت اجر و پاداش خواهد داشت و پاداش را در جايى ديگر خواهند گرفت.

محب الدين طبرى از اسماء بنت عميس نقل مى كند:

«انها كانت عند فاطمة اذ دخل عليها النبى صلى الله عليه و سلم و فى عنقها قلاده من ذهب أتى بها على ابن أبى طالب عليه السلام من سهم صار اليه فقال لها يا بنية لا تفترى بقول الناس فاطمة بنت محمد و عليك لباس الجبابرة فقطعتها لساعتها و باعتها ليومها و اشترت بالثمن رقبة مؤمنة فأعتقتها فبلغ ذلك رسول الله صلى الله عليه (و آله) و سلم فسر بعتقها و بارك على فعلها.» [ ذخاير العقبى، ص 51 و مستدرك نيشابورى، ج 3، ص 153 و ذهبى در التلخيص در پاورقى مستدرك، ص 152 نقل كرده است. ] «من در نزد فاطمه بودم پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) وارد شد در حالى كه بر گردن فاطمه گردنبندى از طلا بود كه به على بن ابى طالب (عليه السلام) از سهم غنيمت جنگ رسيده بود و براى فاطمه (سلام الله عليها) آورده بود. پيامبر به فاطمه فرمود: دخترم به سخنان مردم كه مى گويند فاطمه دختر محمد است فريب نخورى در حالى كه لباس اهل ستم و ظلم (العياذبالله) و بغى بر تو باشد.

پس فاطمه در همان حال گردنبند را تكه تكه فرمود و همان روز فروخت و با پول آن غلام مؤمن خريد و او را در راه خدا آزاد فرمود، اين حركت و عمل فاطمه را رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) شنيد و به آزاد كردن بنده خوشحال شد و آفرين گفت. بعد محب الدين طبرى مى گويد: اين حديث را امام على بن موسى الرضا (عليه السلام) بيان فرموده است.

باز هم محب الدين طبرى از ثوبان مى گويد:

«قدم رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم) من غذاة له فأتى فاطمة فاذا هو يمسح على بابها و رأى على الحسن و الحسين قلبين من فضة فرجع رسول الله صلى الله عليه و سلم فلما رأت فاطمة ذلك ظنت انه لم يدخل عليها من أجل ما رأى فهتكت السر و نزعت القلبين من الصبيين فقطعتهما فبكى الصبيان فقسمته بينهما فنطلقا الى رسول الله صلى الله عليه (و آله) و سلم و هما يبكيان فاخذه رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم منهما فقال يا ثوبان اذهب بهذا الى فلان- أهل بيت المدينة فاشتر لفاطمة قلادة من عصب و سوارين من عاج فان هؤلاء اهل بيتى و لا احب ان يذهبوا طيباتهم فى حياتهم الدنيا.» [ ذخاير العقبى، ص 51 و 52 و مسند احمد بن حنبل، ج 5، ص 275. ] «رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از يكى از غزوه ها بر مى گشت، طبق برنامه ى هميشگى به خانه ى فاطمه آمد، ناگهان بر در منزل فاطمه ايستاد و بر دستان حسن و حسين دو دستبند از نقره ديد، رسول خدا كه اين كار را ديد برگشت،وقتى كه فاطمه ديد پيامبر برگشت دانست كه به جهت پرده و دستبندها پيامبر وارد نشده است.

پس فاطمه (سلام الله عليها) پرده را برداشت و دستبندها را از بچه ها گرفت و آنها را قطعه قطعه كرد، بچه ها گريه كردند، پرده و دستبندها را بين حسن و حسين تقسيم كرد و هر دو را خدمت پيامبر فرستاد در حالى كه هر دو گريه مى كردند، رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) آنها را از حسن و حسين (عليهماالسلام) گرفت و فرمود: اى ثوبان اين دستبندها و پرده را براى فلان خانواده از اهل مدينه ببر و براى فاطمه گردنبندى از دندان گوسفند و نيز دو دستبند از عاج بخر، همانا اينان اهل بيت من هستند، دوست ندارم در حيات دنيوى شان از حطام دنيوى بهره بردارى كنند.» البته خوانند عزيز توجه دارد كه اين حديث با حديث كه ابن حجر در صواعق بيان كرده است فرق مى كند و اين حديث نزديك است به حديثى كه بزرگان ما در كافى مكارم الاخلاق و بحارالانوار فرموده اند.

حاكم نيشابورى با هفت سند از عمر نقل كرده است:

«انه دخل على فاطمة بنت رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم فقال يا فاطمة والله ما رأيت احدا احب الى رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم منك والله ما كان احد من الناس بعد ابيك صلى الله عليه و آله و سلم احب الى منك» [ مستدرك الصحيحين، ج 3، ص 155 و التلخيص ذهبى، پاورقى همان صفحه مستدرك. ] هذا حديث صحيح الاسناد على شرط الشيخين.

«عمر بر فاطمه دخت رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) وارد شده و گفته است: اى فاطمه، قسم به خدا هيچ احدى را نديدم كه در نزد رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از تو محبوبتر باشد و قسم به خدا هيچ فردى بعد از پدرت در نزد من محبوبتر از تو نيست!!» و بعد حاكم مى گويد: اين حديث صحيح الاسناد است بنا بر شرط دو شيخ.

بلى عمر اين حرف را گفته است، ولى در نامه اى به معاويه مى نويسد كه به درب خانه ى فاطمه (سلام الله عليها) رفتم و به على (عليه السلام) گفتم بيايد با ابابكر بيعت بكند، فاطمه (سلام الله عليها) پشت در آمد، در را فشار دادم و در نيمه باز شد، ديدم فاطمه (سلام الله عليها) دستش را جلو آورد و گفت: عمر صبر كن تا چادر را بسر بگذارم، عمر مى گويد با تازيانه به دست هاى زهرا (سلام الله عليها) زدم و فاطمه از شدت درد ناله اش بلند شد، بگذريم.

آيا اين حرف، كه تو از همه در نزد من محبوبتر هستى با آن عمل چگونه با هم جمع مى شود؟ اى كاش به همان حديث كه فاطمه (سلام الله عليها) محبوبترين فرد در نزد رسول خدا بود عمل مى كرد، به سخن خداوند گوش نداد تا چه رسد به سخن پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم). و همين حديث را ذهبى در التلخيص خود ذكر كرده و در آخر گفته است: غريب عجيب و آن چه از اين سخن ذهبى در تلخيص استنباط مى شود اين اظهار محبت در حرف و آن آتش زدن در و زدن آن به پهلوى فاطمه و زدن سيلى به صورت بى بى ريسمان به گردن على انداختن و دست على را بستن و فاطمه را نزد همسر و بچه ها زدن موجب تعجب ذهبى شده است. [ ممكن است كسى بگويد كه شايد مقصود ذهبى از كلمه ى غريب اين باشد، اين حديثى كه حاكم نيشابورى از عمر نقل كرده قابل قبول نيست و غرابت دارد و حقيقت ندارد، جواب اين است كه كلمه ى عجيب را دنبال آن ذكر كرده است، اگر كلمه ى عجيب نمى بود شايد مقصود از غريب معناى مذكور باشد، ولى كلمه ى عجيب آن معنى را باطل مى كند. ] هيثمى در مجمع الزوائد به نقل از ابن عباس گفته است:

«دخل رسول الله- صلى الله عليه و آله و سلم- على على و فاطمة، و هما يضحكان ،