فقه اسلام بويژه فقه شيعه، ريشه در وحي دارد و از اين سرچشمه زلال سيراب گشته، و رشد نموده و با زحمات طاقت فرساي دلباختگان وحي; يعني فقها، به ما رسيده است. بي شك عمق و گستردگي فقه، از مهمترين افتخارات اسلام به شمار مي آيد; زيرا كه پاسخگوي نيازهاي آدمي از گهواره تا گور است.به تعبير امام خميني قدّس سرّه ـ : «فقه، تئوري واقعي و كامل اداره انسان واجتماع از گهواره تا گور است.»1 فقها كه متولّيان فقه هستند، وظيفه دارند جهت تحقق اين رسالت بزرگ از يك سو عوامل كارآمد سازي فقه را مورد توجه قرار دهند و از سوي ديگر موانع تحقق اين رسالت را بازشناسي و برطرف سازند.در اين باره مطالب فراوان وگوناگوني شايان بحث و دقت است; از جمله آنها، كه از اهميت بسيار برخوردار ميباشد، عبارت است از: «موضوع شناسي فقهي.» از آنجا كه موضوع علم فقه، «افعال و رفتار فردي و اجتماعي مكلّفان» است واين موضوع همواره; بويژه در دو قرن اخير، با راه پيدا كردن صنعت و تكنيك در زندگي انسان ها، دچار تغييرات بنيادين و همه جانبه شده و سيره و سيماي جوامع انساني را دگرگون كرده است، اين شبهه پيش آمده كه: «فقه نمي تواند پاسخگوي نيازهاي جوامع پيشرفته باشد!» از اين رو تشخيص موضوع، كه در استنباط حكم سهم بسزايي دارد، از اهميت ويژهاي برخوردار است و دقت و ژرفنگري بيشتري را ميطلبد.
لطفا منتظر باشید ...
