از جمله ويژگى هاى دوره جوانى , غريزه استقلال طلبى است .كودكان تا به دوره جوانى مى رسند, به استقلال و وابسته نبودن , علاقه بسيار پيدا مى كنند .آنها علاقه مند مى گردند كارهايشان را خود انجام دهند و در امورى مانند تحصيل , انتخاب شغل و حـرفـه , انتخاب دوست و همسر, پوشيدن لباس و رفت و آمدها, خود تصميم بگيرند .آنها احساس مـى كـنـنـد: كودك نيستند,بايد روى پاى خود بايستند و خود را از وابستگى به والدين يا ديگران برهانند .اين حس كه خداوند حكيم در وجود آنان قرار داده , زير بناى اعتماد به نفس , موفقيت در جامعه و مسووليت هاى اجتماعى است .نكته بسيار مهم و شايان توجه , اين است كه جوانان در اشباع اين حس نبايد تندروى كنند و از حد طـبـيـعـى آن پا فراتر گذارند, زيرا اين حس , اگر كنترل نشود, نتايج ناگوارى به دنبال خواهد داشـت .اين حس بايد به كمك والدين اشباع شود, زيرا جوانان از تجربه كم ترى برخوردار هستند و مـمـكـن اسـت از جاده مصلحت زود خارج شوند .بسان زمانى كه كودك مى خواهد در راه رفتن استقلال پيدا كند, به راهنمايى و كمك والدين احتياج دارد و بدون يارى آنها ممكن است حوادث ناگوارى , مانند پرت شدن , به زمين خوردن , اصابت به شى ء خطرناك برايش پيش آيد, جوانى هم كـه تـاكـنـون بـه والدين وابسته بوده و الان مى خواهد مستقل شود, قطعا احتياج به راهنمايى و كمك دارد .بـنـابـرايـن جوانان عزيز بايد مواظب باشند, ضمن اشباع حس استقلال طلبى خويش از تذكرها و راهـنـمـايـى هـاى والـدين خود كه در مسائل زندگى از تجربه بيشترى برخوردار هستند, كمال اسـتـفاده را ببرند و بدانند هيچ پدر و مادرى راضى نيست كه فرزندش را در مسير انحراف ببيند .جوانان بايد بدانند آنها محصول عمر والدين هستند و پدر و مادر در تربيت آنها سختى هاى بسيارى را متحمل شده اند و محبتشان در وجود آنان ريشه دوانيده است , از اين رو به سبب علاقه اى كه به فرزندان خود دارند, نمى توانند در برابر سرنوشت آنان بى تفاوت باشند, همان گونه كه شما جوانان امروز و پدران فردا نمى توانيد در قبال سرنوشت فرزندان آينده تان بى تفاوت باشيد .البته بسيارى جوانان چون تازه پا در مرحله بلوغ گذاشته اند, با ترس و وحشت سعى مى كنند خود را از طـفـيـلى بودن برهانند و به استقلال برسانند .زيرا هنوز خود را به والدين و حمايت هاى آنان نـيـازمـنـد و وابـسـته مى دانند, بنابراين سعى مى كنند از افراط و تند روى بپرهيزند, اما جوانانى هـسـتـند كه در اين كار دچار تند روى مى شوند و به نام استقلال , مسيرى غير از مصلحت واقعى خويش مى پيمايند .لذا روان شناسان گفته اند: براى جوانان , زمان بلوغ , زمان پرواز از آشيانه هاست .زمـانى است كه مى توانند تنها و آزاد به سوى انجمن ها و مجامع جوانان بگريزند, در حالى كه هنوز از جدايى و تنهايى وحشت دارند .همين تفاوت بين خواسته ها و قدرت بر آوردن آنها سبب مى شود كه جوانان غالبا رفتارى زننده و ناموزون پيدا كنند .بـعـضـى از جـوانانى كه به دنبال آزادى و استقلال مى روند و آرزوى جدايى از پدر و مادر در دل مـى پـرورند, هر چه ناتوان تر مى شوند از اين تنهايى بيشتر مى ترسند و نسبت به والدين خشن تر و گـسـتـاخ تـر مـى گردند, از اين رو بيش تر به حركات بچه گانه دست مى زنند .پسرى كه فحش مى دهد, خشونت مى كند, در را به هم مى كوبد, سر ميز غذا دير حاضر مى شود و به طور كلى غير قابل تحمل است , مسلما براثر بلاتكليفى شديد روحى است .
لطفا منتظر باشید ...
