از جـمـلـه عـوامل بى رغبتى به دين و امور مذهبى , برداشت غلط از معارف و مفاهيم دينى است .امروز كم و بيش در جامعه مشاهده مى كنيم كه عده اى از متدينان برداشت هاى غلطى از مفاهيم ديـنـى دارنـد و سـعى مى كنند با گفتار يا كردار به ديگران هم بفهمانند كه دين سخنى جز اين نـدارد, كـه ايـن تـفـكـرهـا و برداشت ها گاه ضمن اين كه لباس كهنگى بر قامت تعاليم مذهبى مى پوشاند, مانعى براى تلاش و فعاليت مى گردد, براى مثال :توكل عاملى است براى حركت و تلاش و قدم گذاشتن در امواج درياى مسووليت ها و تكيه گاهى اسـت كـه آدمـى در حوادث از چيزى نترسد و محكم جلو رود و به نصرت خداوند, اميدوار باشد و بـداند كه ذات الهى به كمك او مى شتابد .اما اين معناى زنده و پوينده نيز واژگون گرديده و به دور شـدن از وظـيفه و كار را به خدا واگذار كردن تفسير شده است و بهانه اى براى كسانى قرار گرفته است كه عافيت طلبى را بر همه چيز, ترجيح مى دهند.يا معناى زهد كه عامل مهمى در وارستگى و دل نبستن به دنياست , به گونه اى تفسير شده كه ما را از زنـدگـى و تـلاش براى بهتر زندگى كردن دور مى نمايد .همچنين معناى محبت دنيا كه امـرى نـاپـسند است , اين گونه تفسير شده كه ما نبايد علاقه فطرى به چيزى داشته باشيم و در نـتـيـجه بايد با غرايز طبيعى و خدادادى خويش در حال مبارزه باشيم , در حالى كه آنچه از قرآن كـريـم به دست مى آيد, اين است كه محبت به دنيا بدين معناست كه دنيا را هدف قرار دهيم و به آن , دلخوش كنيم و در نتيجه از اهداف عالى تر محروم بمانيم .يـا مـعـنـاى صـبـر كـه استقامت و پايدارى در راه هدف است , گاهى به سكوت و تسليم در برابر ستمگران تعبير مى شود يا قضا و قدر الهى , كه اراده انسان هم جزئى از آن است , به سلب اختيار از آدمى تاويل گرديده است كه مى تواند توجيه گر هر كار شرى شود.ايـن نـوع بـرداشـت هاى غلط, مخصوص زمان ما نيست , بلكه در طول تاريخ اسلام تا كنون , افراد زيـادى بوده اند كه مفاهيم مذهبى را دقيقا نفهميده اند و در نتيجه برداشت هايى از مفاهيم دينى داشـتـه انـد كـه نه عقل پذير بوده است و نه فطرت پسند و بدون ترديد, همين برداشت هاى غلط, باعث دورى بسيارى از انسان ها به ويژه نسل جوان از مذهب و ايمان مذهبى شده است .
لطفا منتظر باشید ...
