بارگاه رفيع فاطمي (87) - فروغی از کوثر نسخه متنی

فـخر البــقاع بـقعه مـعصومه قـم است
اين بـارگه كه چـرخ بـر رفـعتش گـم است
كـاري كـه فـرض عين شـمارد تيمّم است
ريگ سـراي او مَـلِك العـرش انجم است
از رشك با سرشك قرين چشم قلزم است
در طــور روح مـوسي انـدر تكـلّم است
داغي چو شمس بر دل اين هفت طارم است
بس از ملك به طوف حـريمش تهاجم است
كـو را يگـانه گـوهر سـلطان هـفتم است
مسـتور از عــفاف ز چشـم تـوهّم است
هـم در نسب ستركْ اُم انـدر پي اُم است
كـز پـيل حـادثات مـصون از تـهدم است
اي آنكــه رتــبه تــو وراي تــوهمّ است
آدم هـنوز روي دلش سـوي گـندم است
مــن گـويمت بـر آدم و حـوّ ا تـقدّم است
و ان شاخ و برگش ارچه بود عود و هيزم است
بــر درگـــهت امــيد عـلاج تـندم است
ويـن خود دليـل بر عـدم عقل مـردم است
ور هست درب كـوي تـو آن را تـصمم است
بـر خويش خـنده آيـد و جـاي تبسّم است
كـالوده اش ز نفحه روح القدس كـم است
پاي وجـود روح قـدس در عدم گـم است
كــز آفــتاب كـوي زرش زيـور دم است
خاري كه در ره تو خـلد به ز ، قا قُم است
كـز انـقلاب دهـر ، هـمي در تلاطم است
رويـم منه سياه كـه دور از تـرحـم است
رويـم منه سياه كـه دور از تـرحـم است

به چشـم مـردم آگـاه روح ايمانست
كــه پيـرو نـبي و تـابع امـامان است
بهايشان ز شـرف فـوق درك انسانست
هـر آنكه دل ندهد خوار نزد يزدانست
كه او بـه چـرخ ولا اختر درخشانست
كه توتياي ضـيا بخش اهل عـرفانست
كه بر مقام تو عارف خداي سبحانست
كه بر مقام تو عارف خداي سبحانست