در فقه اماميه, ابلهى و سفاهت, از سببها و انگيزه هاى حجر است. حجر در لغت به معنى منع است و در اصطلاح حقوق, عبارت است: از بازداشتن شخص از دست يازيدن در دارايى و دخالت در حقوق مالى خود و انجام كارهاى حقوقى, اعم از عقد, يا ايقاع. بنابراين, محجوران, كسانى هستند كه به علت كمى سن, كاستى, يا آشفتگى قواى دماغى, نمى توانند در امور خود آزادانه دخالت ورزند و در دارايى خود دست يازند و تصرّف كنند. از اين روى به كمكها و پشتيبانيهاى قانون گذار نياز دارند. محجور بودن مالى سفيه در فقه اماميه, پذيرفته شده و در اين مسأله سخن مخالفى وجود ندارد.85 امّا سفيه همانند مجنون نيست كه تمام تكليفهاى عبادى نيز از او برداشته شده باشد, بلكه به نظر فقيهان, تكليفهاى عبادى سفيه از او برداشته نشده و ا حكام عبادى, بر سفيهان نيز همانند خردمندان, جارى و سارى است. نراقى مى نويسد:(وأما السّفاهة, بأقسامها, فلاتمنع شيئاً من الاحكام الشرعية, ولم يترتب عليها فى الشريعة المقدسة حكم سوى أمر واحد, وهو الحجر والمنع عن التّصرفات الماليّة فى بعض أقسامها.)86 سفاهت, با همه گونه ها و قسمها, هيچ گونه بازدارندگى از اجراى احكام شرعى ندارد. و تنها حكمى كه بر اين گونه بيماران روانى جارى است, بازداشتن از دست يازيها و تصرّفهاى مالى است و آن هم, تنها پاره اى از تصرّفها و دست يازيها را در بر مى گيرد.
لطفا منتظر باشید ...
