در فرهنگ هر جامعه، كار و فعاليت و روحيه تلاشگرى از شرط هاى لازم براى توسعه است و جزو ارزش هاى پذيرفته شده جوامع توسعه يافته و پيشرفته صنعتى مى باشد، به طورى كه كم تر نمونه اى يافت مى شود كه تا اين اندازه مورد احترام باشد. در جوامع مزبور، حتى برخى اعمال و رفتار كه در ساير جوامع سنّتى، پيش پا افتاده و غير مهم است، بسيار جدّى تلقى مى شود. به عنوان نمونه، سيگار كشيدن در هنگام كار، صحبت هاى دوستانه و بى مورد، اتلاف وقت و جولان دادن در محل هايى غير از محيط كار به شدّت مورد سرزنش بوده و قابل پذيرش نيست.( )نظم پذيرى جمعى و احترام به قانونبه طور كلى، رعايت نظم، احترام به ضوابط پذيرفته شده و رعايت آن ها شرط تداوم پيشرفت هاى علمى و فنّى در جوامع توسعه يافته كنونى است. در فرهنگ آن ها، براى هر چيز ضابطه اى وجود دارد كه رعايت آن در هر شرايطى الزامى است. در نتيجه، به سلسله مراتب احترام گذاشته مى شود و مسؤوليت هر كس مشخص است. حاكم بودن اين روحيه و فرهنگ در يك جامعه ناشى از احترام عموم به قوانين و مقررات است; زيرا افراد آگاهى كامل دارند كه رعايت قوانين به نفع همگان مى باشد. لذا، نيروى دولت صرف جلوگيرى از تخلّفات و تعقيب متخلفان و نيروى مردم صرف فرار از مقررات نمى گردد و با برقرارى جوّ اعتماد متقابل بين مردم و دولت ـ به عنوان كارگزار توسعه ـ زمينه مشاركت عمومى در برنامه ريزى ها و اجراى آن ها مهيّا مى گردد. اين مسأله به نوبه خود از عناصر فرهنگى لازم براى توسعه است (كه در قسمت بعد به طور مستقل خواهد آمد.)
لطفا منتظر باشید ...
