منا در آتش
دربارة آتشسوزي غم انگيز منا در عيد قربان سال 1354
سيد جلال
هاشمي
در مــنا ســوخــت خـــيمه ها بيمـر چــه مــنايـي كـــه دشـت آتـش
زاوه چـــه آتـش نــديــد تـا
آنــروزگــرچــه اموال حمله داران
سوختمــدتــي نــيز از زمــان
نــگذشـتدود آتـش نــمـوده بــــــود
ســياههــمه حــجـاج مـضطرب
احــــوالهـر يـكي سـوي گـوشـه اي به
فرارزن بسـويـي دوان بـه هول و
هراسهــيچكـس را نـبـــود مـــهلــت
آنهــركـسي بــود فـكر خود آن
روزعـــــــده اي مـــي زنـنـد
درآتــشمـــتوســل هــمه بـــه احــمد
وآلشـــيعـه و سـنــي ســپيـد و
ســياهگـشت خـامـوش چـونكه آن
آتشنـه چـراغـي نـه چــادري نـه
غــذاگـشته بـي حدّ فزون همي
مجروحنــبد آثــاري از بســي
حـــجــاجبـانـويـي در عـزاي شوهر
خويشمـــادري جسـتجوي
فـــرزنــدشمــن شنيدم كـه
شوهري آن روزداد زن را نـــــــــجات از
آتــشهــمه جــا صـحبت از مــنا
بـاشدنـــام عــام الحـــريـق در
تـاريخآنـقدر حــق نــمود در
آنـــروزشـب اگــر اين حريق رخ
مي داد«هاشمي» بس نما تــو شـرح
مـنادوسـتان چـون بـديـدم آن
آتشيــادم آمـــد ز شــام
عـــاشـورازآن دمــي كـوفيان زكينه
زدنـدنــه خـــيام حسيـن تـنها
سـوختكــودكان حزين دوان چو
غزالدامـن كــودكـي درآن شب
تـارهــر طــرف مـي دويــد وا
بــابــاهــر طــرف مـي دويــد وا
بــابــاوحشـت آور مــنا بـــد از مــحشر چـــه مــنايــي كـــه وادي احــمر ديـــــده درمـــنا چــنين اخــــگر ليك مـا را بسوخت قلب وجــــگر كــاروان هــا بــگشت خـــاكـستر هــــم فــضاي مـــناي تـــا مــشعر زار و حـيران و مــات و بــي رهبر ديـده گـــريــان پـسر بــراي پـدر بــود انــدر پـي اش غـمين شـوهـر كـس رهـانــد از آن بــزرگ خطر نـه پــدر را بـــدي بــه فــكر پـسر هــمچو مـــرغ بـــريــده سـر پرپر مـــــتوحــش ز اكــــبر و اصــغر يــا امــام زمــان بــه لــب يــكسر آه از آن شــب مــنا چـه بـود خبر رمـل ها فـــرش و بــالـش و بـستر داده از دسـت شــوهـــري هــمسر زيــر پــا داده جـــان بســي پـيكر بـــــنموده لبــــاس غـــم دربـــــر كــــودكــــي در بــهانـــه مـــادر در مــــنا بـــود بـــا زن و دخـــتر سـوخـت خــود در مــقابلش آخـر چــه مــنايــي كــه مــحشر اكــبر ثـبت گـــرديــــد در هــمه دفــتر بــر هــمه حــاجـيان ز لـطف نــظر از كســـي در مــــنا نـــبود اثــــر نـيست طاقـــت شــنيدنـش ديـــگر شـد سـرشـكم روان هـمي ز بـــصر كــه چــه بــد حــال زيـنب مضطر بــه خــيام شــه زمــــانــــه شـــرر سـوخت قــلب تــمام جــن و بشـر از قفـاشـان چــو گــرگــها لشكــر از جــفا بــر گــرفته بــود اخـــگر مـــي ســرود از لبــانـش آن
دخــترمـــي ســرود از لبــانـش آن
دخــتر