لطفا منتظر باشید ...
حج مقدمه ابراز ولايت
امام باقر(عليه السلام) كه مظهر علم خداوند و شارح و شكافنده علوم اولين و آخرين است، با مشاهده طواف كنندگان كعبه فرمود: در جاهليت هم اين چنين هفت دور بر گرد اين كعبه مي گشتند: «هكذا كانوا يطوفون فى الجاهلية» و اسلام نيامده است تا همان سنّت جاهلي را ادامه دهد. آنگاه فرمود: مردم مكلفند اطراف اين سنگها بگردند و پس از آن نزد ما آمده، مودّت و نصرت و آمادگيشان را بر ما عرضه كنند؛ يعني زمينه «حضور الحاضر وقيام الحجة بوجود النّاصر»[1]را فراهم كنند. آنگاه به اين سخن ابراهيم خليل(عليه السلام) كه در قرآن آمده استشهاد فرمود: پروردگارا! دلهاي گروهي از مردم را به فرزندان من مشتاق كن: «إنّما امروا أن يطوفوا ثمّ ينفروا إلينا فيعلمونا ولايتهم ويعرضون علينا نصرهم». ثمّ قرء هذه الآية (فاجعل أفئدةً من النّاس تهوي إليهم)[2]. اين تعبير كه «سنگهاي كعبه سود و زياني نمي رساند» و يا اينكه «امر به طواف بر گرد اين سنگها، مقدمه حضور در نزد امام(عليه السلام) است»، به طور مكرّر در بيانات اهل بيت(عليهم السلام) آمده است[3]، تا زائران بيت الحرام بدانند كه در كنار آن «كعبه گِل»، «كعبه دِل» كه اصل ولايت و رهبري است محفوظ است. بنابراين، مردمي كه از نقاط دور و نزديك به خانه خدا مشرف مي شوند به دو كار موظفند: يكي اينكه، با بدنْ دور آن سنگهايي كه «لا تضرّ ولا تنفع»[4] است بگردند و ديگر اينكه، با جانْ دور حرم ولاي اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) طواف كنند. خداي سبحان اعلان تكليف نخست را كه با بدنهاي مردم كار دارد بر عهده ابراهيم خليل گذاشته، فرمود: مردم را به حجّ فرا خوان تا پياده و سواره و از راههاي دور نزد تو بيايند: (وأذّن في النّاس بالحجّ يأتوك رجالا وعلي كلّ ضامرٍ يأتين من كلّ فجّ عميق)[5] و فراهم آمدن مردم براي انجام وظيفه دوم را ابراهيم(عليه السلام) از خدا خواست: (فاجعل أفئدة من الناس تهوي إليهم)[6]؛ زيرا تسخير دلهاي مردم در توان اوست. آنگاه مردمي كه با جان آمده اند تا ولايتشان را بر اهل بيت(عليهم السلام) عَرضه و آمادگي خود را براي فداكاري و نثار جان و ايثار مال اعلام كنند، «حضُور الحاضر وقيام الحجّةِ بوُجود الناصر»[7] را محقّق مي سازند.مأخذ: صهباي حج، ص 108.[1] ـ نهج البلاغه، خطبه3 (شقشقيه)، بند 16. [2] ـ بحار، ج 65، ص 87 «سوره ابراهيم، آيه 37». [3] ـ نهج البلاغه، خطبه 192 (قاصعه)، بند 53؛ بحار، ج23، ص224 و ج47، ص364 و ج96، ص374. [4] ـ نهج البلاغه، خطبه 192 (قاصعه)، بند 53. [5] ـ سوره حج، آيه 27. [6] ـ سوره ابراهيم، آيه 37. [7] ـ نهج البلاغه، خطبه 3 (شقشقيه)، بند 16.
