مرحوم سيد در بررسي احاديث فضائل که سنيان از آنها, خلافت و امامت علي (ع) را برداشت نمي کنند, مي نويسد: اين روايات اگر به دلالت مطابقي, خلافت را نرساند, بي شک به دلالت التزامي چنين است و آنگاه لزوم در آن را «بين به معني الاخص» دانسته (30) و نتيجه گرفته است که از پيامبر (ص) بعيد است که اين چنين منازلي که از احاديث فضائل به دست مي آيد را براي کسي جز وصي خويش قرار دهد (صص 257 ـ 256). روايت: «ان وصيي و موضع سري و خير من اترک بعدي ينجز عدتي و يقضي ديني علي بن ابي طالب»يکي از رواياتي است که مرحوم شرف الدين آن را به دلالت التزامي دليل بر خلافت علي (ع) و وجوب اطاعت از ايشان دانسته است (صص 302 ـ 301, مراجعه 68).
5 ـ 6 ـ استناد به حکمت پيامبر (ص)
اشاعره به حسن و قبح عقلي اعتقاد نداشته و خوبي و بدي امور را در گرو حکم شرع مي دانند, گاه شيخ سليم به اين اعتقاد متمسک شده و از پذيرش دلائل مرحوم سيد سرباز مي زند (ص 324 ـ ش 75), صاحب المراجعات جدا از اينکه به اثبات حسن و قبح عقلي مي پردازد (صص 327 ـ 326, ش 76) از بيان مواردي که عقل جز آن را نپذيرفته و حکمت پيامبر (ص) آن را مي طلبد, دريغ نورزيده و به تناسب موضوعات از آنها بهره گرفته است, از مهم ترين آنها جريان غدير است.
جريان غدير و حکمت پيامبر (ص)
پيشتر اشاره شد که سنيان در پي توجيه حديث غدير بر آمده و علت آن حادثه عظيم تاريخي را ناراحتي چندي از مردم در خصوص سفر علي (ع) به يمن مي دانند, و پيامبر (ص) خواسته است مردم را از دشمني با علي (ع) بازدارد (ص 275, ش 57), مرحوم سيد چنين قرينه اي را نپذيرفته و با استناد به حکمت پيامبر (ص) به رد آن مي پردازد. آن مرحوم در آغاز بحث سؤالاتي را پيش روي شيخ سليم قرار مي دهد, چرا پيامبر هزاران نفر را در صحرائي خشک گرد آورد, چرا از رحلت خويش سخن گفت و... و آنگاه مي پرسد اگر شما در پاسخ ياوري و دوستي علي (ع) را علت آن رخداد بزرگ بدانيد از شما پذيرفته مي شود و ادامه مي دهد:
لطفا منتظر باشید ...
