عوام و خواص از دیدگاه قرآن نسخه متنی

اين اعلام ايمان او اثر مثبتى نداشت .

اقدام صحيح خواص تا زمانى كه فرصت از دست نرفته ارزشمند است ؛ ولى ارزش ‍ اقدام قاطع ، صحيح و به موقع بسيار بيشتر است . قرآن مى فرمايد:

(لا يـَسـْتـَوى مـِنْكُمْ مَنْ اَنْفَقَ مِنْ قَبْلِ الْفَتْحَ وَ قاتَلَ اُولئِكَ اَعْظَمُدَرَجَةً مِنَ الَّذينَ اَنْفَقُوا مِنْ بَعْدُ وَ قاتَلُوا وَ كُلاًّ وَعَدَاللّهُ الْحُسْنى وَاللّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبيرٌ)^117 كـسـانى كه قبل از پيروزى انفاق كردند و جنگيدند (با كسانى كه پس از پيروزى انفاق و جهاد كـردنـد) يـكـسان نيستند، آنها بلند مرتبه تر از كسانى هستند كه بعد از پيروزى انفاق و جهاد كردند و خداوند به هر دو گروه وعده نيكو داده است و خدا به آنچه مى كنيد آگاه است .

مـنـظـور از ايـن فـتـح و پـيـروزى ، فـتـح مـكـه در سال هشتم و يا صلح حديبيه ^118 در سال ششم هجرى است ؛ طبيعى است كه در زمانى كه اسلام رونق يافته و مسلمانان قدرت و نيرو گـرفـتـه انـد، پـيـوسـتـن بـه صـف رزمـنـدگـان و هـزيـنـه كـردن امـوال بـراى پـيـشـرفـت اسـلام هـرگـز هـم سـنـگ و هـم ارزش ايـن عمل در سال هاى اول و دوم هجرى نيست .

قـرآن از اقـدام بـه مـوقـع مـسـلمـانـان صـدر اسـلام در ايـمـان آوردن و پـنـاه دادن بـه رسـول خـدا و يـارانـش قـدردانـى كـرده ، از آنـان جـداگانه نام برده تا ارزش اقدام آنان براى هميشه در خاطره ها باقى بماند.

(وَالسـّابـِقـُونَ الاَْوَّلُونَ مـِنَ الْمـُهاجِرينَ وَالاَْنْصارِ وَالَّذينَ اتَّبَعُوهُمْبِاِحْسانٍ رَضِىَ اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضـُوا عـَنـْهُ وَ اَعـَدَّ لَهـُمْ جـَنـّاتِ تـَجـْرى تـَحـْتـَهـَا الاَْنـْهـارُ خـالِديـنَ فـيـهـَا اَبـَداً ذلِكَ الْفـَوْزُ الْعَظيمُ)^119 پـيـشـگـامـان نـخـسـتـيـن از مـهاجر و انصار و پيروان نيك آنان مورد رضايت خدا و از خدا راضى و خـشـنـودنـد و خـداونـد بـراى آنان باغ هايى تدارك ديده كه نهرها از زير درختانش جارى است و جاودانه در آن خواهند بود و اين است پيروزى بزرگ .

در تـاريـخ اسـلام نـيـز كـسـانـى كـه در سـال هـاى ابـتـداى دعـوت ، ايـمـان آوردنـد و در سـال هـاى اول تـشـكـيل حكومت در مدينه ، در جنگ ها بخصوص جنگ بدر شركت كردند، هميشه مورد احترام خاص بودند.

2 ـ جان فشانى و جان نثارى

سـحره فرعون وقتى ايمان آوردند؛ با تهديد سهمگين و بى رحمانه فرعون مواجه شدند ولى جان بر كف نهاده ، شجاعانه اعلام كردند:

(لَنْ نـُؤْثِرَكَ عَلى ما جاءَنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَالَّذى فَطَرَنا فَاقْضِ ما اَنْتَ قاضٍ اِنَّما تَقْضى هذِهِ الْحَيوةَ الدُّنْياَ اِنّا امَنّا بِرَبِّنا لِيَغْفِرَ لَنا خَطايانا وَ ما اَكْرَهْتَنا عَلَيْهِ مِنَ السِّحْرِ وَاللّهُ خَيْرٌ وَ اَبْقى )^120 سـوگـنـد بـه آن كـسـى كـه مـا را آفـريـده ، هـرگـز تـو را بـر دلايـل روشـنـى كـه بـراى ما آمده ، مقدم نخواهيم داشت . هر حكمى مى خواهى بكن ، تو تنها در اين زنـدگى دنيا مى توانى حكم كنى . ما به پروردگارمان ايمان آورديم تا گناهانمان و آنچه را از سحر بر ما تحميل كردى ، ببخشايد و خدا بهتر و پايدارتر است .

هـر جا خواص جان نثارى كرده و خطر را به جان پذيرفته اند، توانسته اندمنشاء اثر شوند و تـحـول ايـجـاد كـنـنـد. بـه عـنوان مثال ، وقتى دو نفر از حواريين حضرت عيسى (ع )براى دعوت اهـل انـطـاكـيه وارد شدند و بعد نفر سوم به پشتيبانى آنان وارد شد، در جوّ تكذيب و خفقان كه اهـل شـهـر پـيـامبران را به سنگسار شدن و شكنجه كردن تهديد مى نمودند، فردى جان بر كف برخاست و فرياد برآورد:

(يـا قـَوْمِ اتَّبـِعـُوا الْمـُرْسَلينََ اتَّبِعُوا مَنْ لا يَسْاءَلُكُمْ اَجْراً وَ هُمْ مُهْتَدُونََ وَ ما لِىَ لا اَعْبُدُ الَّذى فـَطـَرَنى وَ اِلَيْهِ تُرْجَعُونََ ءَ اَتَّخِذَ