مبارزه امام على (ع )با كتمان - عوام و خواص از دیدگاه قرآن نسخه متنی

تَكْتُمُونَهُ)^198 و بـه يادآور آن هنگامى را كه خداوند از آنان كه كتاب بديشان داده شده پيمان گرفت كه آن را براى مردم بيان كنند و كتمانش ننمايند.

تهديد قرآن در مورد مجازات اين گناه ، شديدترين تهديدهاست ومى فرمايد:

(اِنَّ الَّذيـنَ يـَكـْتـُمـُونَ مـا اَنْزَلْنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَالْهُدى مِنْ بَعْدِ ما بَيَّناهُ لِلنّاسِ فِى الْكِتابِ اُولئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللاّعِنُونَ)^199 كسانى كه دلايل روش در رهنمودهاى ما را كه نازل كرده ايم ، بعد از آن كه در كتاب براى مردم بيان نموديم ، كتمان مى كنند، آنان را خدا لعنت مى كند و لعن كنندگان لعنت مى كنند.

مبارزه امام على (ع )با كتمان

بـعد از رحلت رسول گرامى اسلام ، حقايق بسيارى به خصوص درمورد ولايت جامعه و جانشينى رسـول خـدا(ص )كـتـمـان شـد. امـام عـلى (ع )هـم قبل از خلافت و هم بعد از رسيدن به خلافت به افـشـاگـرى در ايـن مـورد مى پرداخت . ايشان علاوه بر اينكه خود در سخنرانى هاى پى در پى بـه بـيـان حـقايق و سفارشات رسول خدا(ص ) مى پرداخت ، در بسيارى از مواقع در مجالس عام افراد را قسم مى داد تا حقايق را بيان كنند.

از جمله اقدامات آن بزرگوار در مقابله با كتمان :

الف ـ سـوگـنـد دادن خـليـفـه اول كـه آن قـدر از خـليـفـه اول بـر فـضـايـل و مـنـاقـب و صلاحيت هاى خود اعتراف گرفت تا او را به تسليم كردن خلافت واداشت گرچه دوستش اجازه اين كار را نداد.^200 ب ـ سوگند دادن در روز شورا. در آن جلسه ، امام اصحاب شورا را قريب به صد بار قسم مى دهـد و سـؤ ال مـى كـنـد كـه آيا نمى دانيد كه من اين فضيلت را دارم و غير من آن را ندارد و يا اين سخن را رسول خدا(ص )در مورد من و نه غير من فرموده است ؟ آنان اعتراف مى كنند و جواب مثبت مى دهـنـد. آن حـضـرت بـا گـرفـتن اين اعترافات ، حجّت را بر آنان تمام كرد تا فرداى قيامت هيچ عذرى را نتوانند به درگاه خداوند بياورند.^201 ج ـ سـوگـنـد دادن آن حـضـرت جـمـعـى از مـهـاجـر و انـصـار را كـه نـسـبـت بـه يـكديگر در مورد فضايلشان تفاخر مى كردند.^202 د ـ بـعـد از رسـيـدن بـه خـلافت ، دشمنان آن حضرت شايع مى كردند كه پيامبر اكرم (ص ) در مـورد خـلافـت او چـيـزى نـگـفـته و منكر واقعه غدير خم مى شدند. وقتى حضرت شنيد چندين بار اصحاب رسول خدا(ص )را قسم داد كه بر آنچه در اين مورد از پيامبر شنيده اند شهادت دهند. در يـك مـورد در مـسـجـد جـامـع كوفه دوازده نفر از اصحاب كه حاضر بودند شهادت دادند. انس بن مالك نيز در آن جمع بود ولى براى اداى شهادت برنخاست . امام فرمود:

اى انس تو در غدير خم بودى و كلام رسول خدا را شنيدى ، چه چيز مانع شد از اين كه برخيزى و شهادت دهى ؟ او جواب داد:

اى اميرالمؤ منين ! من پير شده فراموش كرده ام .

امام دست به دعا برداشت و گفت :

خدايا اگر دروغ مى گويد، او را به برصى گرفتار كن كه عمامه اش ، آن را نپوشاند.

طـلحـه بـن عُمَير گويد: به خدا قسم او را ديدم ، در حالى كه برص بين دو چشم او را گرفته بود.^203 تقيه يا كتمان ايمان ؛ در مقابل كتمان آيات و هدايت هاى الهى كه سبب گمراه ماندن و هدايت نشدن مـردم مـى گـردد و از بـزرگ تـريـن گـناهان است ، كتمان ايمان به عنوان يك راه كار مبارزاتى قرار دارد.

خواص مؤ من در جامعه خفقان زده براى آنكه بتوانند بهتر از سرمايه هاى خود ـ اعم از جـان ، مـال ، مـوقـعـيـت اجـتـمـاعـى و... ـ در راه ايـمـان و اهـداف الهـى خـود اسـتـفـاده كـنـد متوسل به روش تقيه مى شوند.

كـتـمـان ايـمـان و تـقـيـه بـه عـنـوان يـك راه كـار مـبـارزاتـى از بـهـتـريـن اعـمـال اسـت .

خداوند داستان مؤ من آل فرعون و مبارزه تقيه آميز وى را در آيات 28 تا 45 سوره مـؤ مـن بـيان كرده تا