امامت ، در معرض سوء قصد - نگاهی به زندگانی سیاسی امام جواد (علیه السلام) نسخه متنی

مى دانند؟!.

قاضى عياض هم اين حديث متواتر را بر خلفاء اربعه و خلفاء بنى اميه كه يزيد لعنه الله تعالى نيز در شمار آنان است ، منطبق ساخته !! و به اين ترتيب تجاهل نموده و صريح بعضى روايات را كه مى گويد تمامى آن خلفاء از بنى هاشم هستند، و صريح بعضى ديگر را كه اسامى آنان عليهم السلام را ذكر كرده است ، ناديده گرفته و در برابر صريح رواياتى ديگر كه مى گويد: تمامى آن خلفاء بر مبناى هدايت و دين حق رفتار مى كنند (46)و روايات ديگرى كه بيانگر ويژگى هايى است كه مدعاى او را تكذيب و رد مى كند، خود را به نادانى زده است .

ولى در مقابل ، در ميان آنان كسى را هم مى بينيم كه زبان به بيان حق گشوده و به راستى سخن گفته و در راه خدا، از بدگويى بدگويان ، نهراسيده است . قندوزى حنفى مى گويد:

برخى از محققان گفته اند: احاديثى كه دلالت دارند بر اينكه جانشينان بعد از رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم دوازده نفرند، از طرق بسيار نقل و مشهور گشته است . با گذشت زمان و ديدن و شناختن روزگار، يقين حاصل شده است به اينكه ، مقصود و مراد پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم امامان دوازده گانه از اهل بيت و عترت خودش مى باشد.

زيرا نمى توان اين حديث را بر خلفاى بعد از او، از صحابه ، منطبق ساخت ، چون آنان كمتر از دوازده نفر بودند. و نيز نمى توان آن را بر پادشاهان اموى منطبق ساخت ، زيرا آنها از دوازده نفر بيشتر بودند، و غير عمر بن عبدالعزيز، تمامى آنان بى پرده ستم روا مى داشتند، و همچنين ، از بنى هاشم نبودند، زيرا پيامبر صلى الله عليه و آله ، بنابر روايت عبدالملك از جابر، فرمود: تمامى آنان از بنى هاشم هستند. و اينكه در اين روايت آمده است كه حضرتش اين جمله را آهسته فرمود (47)، اين روايت را بر روايات ديگر ترجيح مى دهد، زيرا خلافت بنى هاشم خوشايند آنان نبود.

همچنين نمى توان اين حديث را بر پادشاهان عباسى منطبق نمود، زيرا اولا شمار آنان از دوازده نفر بيشتر بود و ثانيا آنها به آيه : قل لا اسالكم عليه اجرا الا الموده فى القربى (48) و به حديث كساء، چندان توجه و عمل نمى كردند.

پس ناچار اين حديث منطبق است بر امامان دوازده گانه از اهل بيت و عترت آن حضرت صلى الله عليه و آله و سلم ، چرا كه آنان در عصر خود، داناترين ، بزرگوارترين ، پرهيزكارترين مردم و علوم آنان به جدشان صلى الله عليه و آله و سلم پيوستگى داشت ، و از وراثت و تعليم الهى ، نشات مى گرفت ، اهل علم و تحقيق و ارباب كشف و توفيق ، ايشان را چنين شناخته اند.

گواه و مويد (49) اين مطلب كه مراد و مقصود پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم ائمه اثنا عشر از اهل بيت خود او است و چيزى كه اين معنى را ترجيح مى دهد، عبارت است از: حديث ثقلين ، و احاديث بسيار ديگرى كه در اين كتاب و جاهاى ديگر، ذكر گرديده است .

اما اينكه در روايت جابر بن سمره آمده است كه پيامبر صلى الله عليه و آله اضافه فرموده : امت بر تمامى آنان اجتماع و اتفاق مى كنند، به معناى اين است كه به هنگام ظهور قائم آنان ، مهدى ، امت به امامت همه آنان اعتراف مى كنند (50) - پايان سخنان قندوزى حنفى - در مورد فراز اخير سخنان قندوزى ، همانطور كه به زودى در اواخر فصل سوم ، از جاحظ نقل مى كنيم اين معنى محتمل است كه مراد پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم اين باشد كه امت بر اقرار به فضل و علم و تقواى آن امامان عليهم السلام متفق مى شوند.

در اين باره ، آنچه آورديم بس است ، بررسى كامل در اين زمينه به مجالى گسترده و نوشتارى مستقل ، نياز دارد.

امامت ، در معرض سوء قصد

همانطور كه مى شود روايات و نصوص راجع به امامت ائمه را از طريق نقل قطعى از پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله و سلم ، اثبات نمود، همچنين ، در صورتى كه دشمنان عناد و لجاج بورزند، و آن نصوص را انكار كنند و كوشش كنند در برابر سيلاب مهيب نصوص قطعى الصدور، بايستند، (51) مى توان از راه ارائه و اظهار گوشه اى از آن علومى كه مختص به آن حضرات عليهم السلام مى باشد، امامت را و خود آن روايات و نصوص را اثبات كرد و آن علوم را كه جز از مصدر وحى و منبع رسالت سرچشمه ديگرى نمى تواند داشته باشد، بسان