شناختنامه حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) و شهر ری نسخه متنی

است، و كنيه زيد ابو الحسن گرديد، از اين جهت است كه، فرزندش موسوم به حسنبود؛ و كنيه حسن امير ابو محمّد است، ولقب وى امير به جهت آن كه پنج سال ازجانب منصور دوانيقى در مصر و مكّه و مدينه امارت و حكومت كرد؛ پس منصور بروى غضب كرد و آن چه داشت گرفت و در محبس منصور بود تا آن كه منصور به دركرفت و مهدى خليفه، او را از حبس بيرون آورد و آن چه منصور گرفته بود به او داد و بامهدى حج رفت و زمان سه نفر از خلفاى بنى عباس را درك كرد كه منصور و مهدى وهادى است.

بعد از آن كه به حاجز رسيد در سال يكصد و شصت و هشت از هجرت رحلتفرمود و از سن وى هشتاد و پنج سال گذشته بود و على بن مهدى بر او نماز گذارد؛ وحاجز پنج ميل يا چهار ميل است به مدينه رسول صلي الله عليه و آله ؛ وقولى است در مقبره الخيزرانبغداد مدفون است.

و در ميان بنى الحسن و علويين به وفور عقل و بزرگوارى مشهور بوده است و باخلفاى بنى عباس كمال خلطه و آميزش را داشت، بدون اين كه خيانتى به ايشان كردهباشدبلكه به لباس ايشان ملبّس شد، يعنى جامه سياه پوشيد و رسم نبود حضراتعلوّيين جامه سياه بپوشند، چنان كه جامه سبز شعار سادات بود، جامه سياه شعار بنىاميه و بنى عباس بوده است و هيچ يك از بنى عباس جامه سبز نپوشيد مگر مأمون پسرهارون الرشيدو خوش داشته بنى عباس هم اين جامه را بپوشند عاقبت مأمون رامنصرف نمودند؛ چنان كه على بن حسين مسعودى در كتابمروج الذهبنقل مى كندخوب است ملخّص از آن را بنويسم:

چون مأمون به بغداد آمد براى استمالت سادات جامه سبز را اختيار كرد عباسيّينهر چند استدعا كردند شعار پدران خود را كه لباس سياه است ترك ننمايد، قبول نكرد،