فقره سيّم - شناختنامه حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) و شهر ری نسخه متنی

حاصل معنى آن كه: ما آرزوى حكومت و امارت جعفر بن سليمان را پيش از آن كهحاكم و امير ما شود داشتيم.

پس او را دو بزرگوارى و دو منبر است، اگر يكى از او سلب شود، قصد ديگرىكند(و شايد مراد از دو منبر حكومت مكّه و مدينه بوده باشد).

پس فرزندان حوّا در برابرش ايستاده اند و از انساب او را اختيار كرده اند و خلاصهنموده.

بعد از آن عرض كرد: شما در نزد من برتر و بهتر از جعفر هستيد، به جهت آن كه،در مدح شما بالاتر عرض كرده ام و خوشتر ستوده ام در اين ابيات:لعمرى لأن عاقبت اوجدت منعماًبعفو من الجاني وان كان معذرالانت بما قدّمت اولى بمدحةواكرم فخراً ان فخرت وعنصراًهو العزّة الزهراء من فخر هاشموتدعوا عليّاً ذالمعالى وجعفراوزيد الندى والسبط سبط محمّدٍوعمّك بالطف الزكىّ المطهرابحقّكم نالوا ذراها فاصبحوايرون به عزّاً عليكم ومَظهراًخلاصه معنى آن كه: در وقتى كه من معذرت بخواهم و عفو از گناهان را طلب كنم،در تو نعمت عفو مى بينمو تو اى حسن سزاوارترى به مدح من از ديگرى و از جهتعنصر و فخر ذاتى كريم ترو تمام بزرگوارترى، و حسب و نسب تو راست و ديگرانرا نارواست.

فقره سيّم

از حضرت جعفر بن محمّد عليهما السلام مروى است كه، بعد از وقعه عظيمه، از مصيبتمحمّد و ابراهيم، بنى هاشم را از مدينه كوچ دادند و در عراق مأوى گرفتند، پس