تفسیر هدایت جلد 11
لطفا منتظر باشید ...
[55] امّا بهشتيان كه به ملازمت باغ بهشت پيوستند و با اعمال خود در دنيا صاحب و وارث چنان نعمتى شدند از آنچه در جانب ديگر بر دوزخيان در آتش مىگذرد فارغ و آسودهاند و هيچ چيزى آنها را اندوهگين و پريشان نمىسازد.«إِنَّ أَصْحابَ الْجَنَّةِ الْيَوْمَ فِي شُغُلٍ فاكِهُونَ- بهشتيان آن روز به شادمانى مشغول باشند.»سرگرمى و مشغولى به خودى خود نعمت است زيرا به جسم نشاط مىبخشد و روان را شاداب مىكند، ولى مشغولى به چيزى شادى آفرين بزرگترين نعمت و بهترين آسايش است.[56] آنان در بهشت به چيزى مشغولند، و ساعتهاى بىپايان خود را چگونه مىگذرانند و چرا ملول و دلتنگ نمىشوند؟پيداست كه بزرگترين لذّتهاى جسمى و روحى سرگرمى و پرداختن به همسران پاكيزه است، زيرا انسى است معنوى، و آرامشى روحى و لذّت متمركزى جسمى.«هُمْ وَ أَزْواجُهُمْ فِي ظِلالٍ عَلَى الْأَرائِكِ مُتَّكِؤُنَ- آنها و همسرانشان در سايهها بر تختها تكيه زدهاند.»آنها در سايهها احساس آرامش مىكنند، و بىهيچ رنجى بر تختها آسوده و تكيه دادهاند زيرا هيچ كار رنجآورى آنان را به خود مشغول نمىدارد، پس در كمال راحت و آسايشاند. از پيامبر خدا- صلّى الله عليه وآله- اين گفته (در وصف بهشتيان) مروى است كه: «مؤمن ساعتى با حورى بهشتى است، و ساعتى با زنى آدميزاده، و ساعتى بر تختها تكيه داده با خويش خلوت مىكند و مؤمنان به يكديگر مىنگرند». «28»
