تفسیر هدایت جلد 11
لطفا منتظر باشید ...
امام على (ع) گويد:«پاكسازى و بىغش ساختن عمل از خود عمل بهتر است». «14»و نيز گويد (ع):«پاكسازى عمل دشوارتر از خود عمل و خالص سازى نيّت از فساد و تباهى بر اهل عمل از طول جهاد دشوارتر است». «15»اخلاص آن است كه در هر شرايطى و با نيّتى صافى دور از تأثيرپذيرى از عوامل مخالف با كردار عمل كنى، و اين مرتبهاى است كه هيچ كس بدان نمىرسد مگر وقتى كه شخصيّت او (از لحاظ فرهنگ و رفتار) متناسب و هماهنگ با ارزشهاى مكتبى درست باشد، نه با شرايط و فشارها يا عكس العملها و مصلحت سنجى.شايد براى اين است كه قرآن گويد «المخلصين- خالص شدگان» به فتح لام (كه اسم مفعول است) نه المخلصين به كسر لام، و قرآن اين صيغه را هرگز ديگر بار به كار نبرده است، و مخلص كسى است كه خدا او را خالص و ناب ساخته و نفس و زندگيش را از عوامل تأثير گذار و آلودگيها پاك كرده، تا آن جا كه تمام اعمالش تنها براى خدا كه شريكى ندارد صورت مىگيرد، و شايد آيه كريم:«إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ- همانا خدا از پرهيزگاران مىپذيرد» «16» ما را به همين مفهوم دلالت كند.
چيزى كه اسلام پايه اخلاص را بر آن نهاده همان پيگيرى دائم در آن است، و گرنه در واقع انسان، هر انسانى لحظهاى دارد كه در آن لحظه عمل و دعاى خود را خالصانه براى خدا انجام مىدهد، پس يك عمل تنها و جداگانه پذيرفته نمىشود، بلكه به عموم رفتار و حركت انسان مىپيوندد، و آنچه در آن شك نيست اين است كه امرى كه يك بار از كسى سرزند جزو صفات او نمىشود مگر آن كه عادت و روش او گردد.
