تفسیر هدایت جلد 11
لطفا منتظر باشید ...
«إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ- سخن خوش و پاك به سوى او بالا مىرود و كردار نيك است كه آن را بالا مىبرد،»سخن خوش و پاك همان عقيده شايسته و درست است، زيرا كلمه در قرآن بر لفظ دلالت ندارد بلكه بر معنايى فراتر از آن دلالت مىكند، چنان كه پروردگار سبحان ما (بدين مفهوم) گويد:«مَثَلًا كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ- كلمه طيّبه به درختى پاك مىماند كه ريشهاش در زمين استوار است و شاخههايش در آسمان». «14»اين آيه را به رهبرى مكتبى تفسير كردهاند، و شك نيست كه قلّه و اوج عقيده شايسته و مظهر راستين بودن انسان در ايمان خود همان تسليم به رهبرى الهى (ولايت) است و كلمه پاكيزه به جانب پروردگار فرا مىرود و صاحب خود را از لحاظ معنوى با خود به بالا مىكشاند. آيا ايمان سنگينترين چيزى نيست كه در ترازوى بنده وجود دارد؟و خدا را به چيزى همتاى توحيد بندگى نكنند؟شك نيست كه سخن خوش و پاك- همانند درخت پاك- شاخههايش در هر افقى پراكنده مىشود، و تسامح و دوستى و ترك تعصّبها و افكار يأس آميز و منفى همه از عقيده درست حاصل مىشود، و اين همه بنده را بخوبى به پروردگارش نزديك مىكند.
هم چنان كه كردار نيك به سوى خدا فرا مىرود و صاحب خود را بالا مىبرد و به خدا نزديك مىسازد، سخن پاكيزه و كردار نيك جامعه را نيز به عزّت الهى مىپيوندد.براى كردار نيك دو تفسير ياد شده است:
