تفسیر هدایت جلد 11

«إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَيِّتُونَ- تو مى‏ميرى و آنان نيز مى‏ميرند.»

وقتى پيامبر (ص) با وجود عظمت و جلال و مقام خود رحلت مى‏كند، آيا يك تن از ما باقى مى‏ماند؟

خداى تعالى گويد:

«وَ ما جَعَلْنا لِبَشَرٍ مِنْ قَبْلِكَ الْخُلْدَ أَ فَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخالِدُونَ- ما پيش از تو هيچ بشرى را جاويدان نساخته‏ايم، چه سان اگر تو نيز بميرى آنها جاويدان بمانند؟» «41».

به نظر چنين مى‏رسد كه اين خطاب تنها اختصاص به پيامبر خدا (ص) ندارد، و هر كس كه قرآن بخواند مورد اين خطاب است، زيرا قرآن به زبان (به در مى‏گويم، ديوار تو گوش كن) نازل شده است.
بدين سان اين آيه در نفوس ما هشيارى و بيدارى را برمى‏انگيزد و به اعصاب ما لرزه مى‏اندازد و در خرد ما پويايى پديد مى‏آورد و در دلهايمان آرامشى به وجود مى‏آورد، پس چه بزرگ هيبتى است مرگ را، اين درى كه رفت دارد و برگشت ندارد، و هر كس از آن بگريزد نجاتى از دست آن ندارد، كجا رفتند عزيزان ما كه هر روز آنان را بر دوش خود به گورستان رفتگان مى‏بريم، و در برابر كالبدهايشان هراسان مى‏ايستيم و در گوش خود نداى حق را مى‏شنويم كه در آن لحظه مى‏گويد:

هر گاه جنازه‏اى را به گورستان بر دوش مى‏برى، بدان كه پس از آن خود نيز بر دوش برده خواهى شد.

و امام على- عليه السلام- گويد:

«اگر بنده اجل خود و شتاب ورزى آن را به سوى خود ببيند به يقين آرزوجويى را دشمن مى‏دارد و دنياطلبى را رها مى‏كند». «42»

41- الانبياء/ 34.

42- نور الثقلين، ج 4، ص 489.