تفسیر هدایت جلد 11
لطفا منتظر باشید ...
پس اگر بشر مىخواهد از عذاب خدا بگريزد، بايد هم به درگاه او بگريزد،
زيرا هيچ پناهگاهى از عذاب جز درگاه او وجود ندارد، چنان كه پروردگار ما گويد:«فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ- به درگاه خدا گريزيد» «52»و همه ما از گناهان خود مىترسيم ولى آمرزندهاى براى بديهايى كه مرتكب شدهايم جز خدا نمىيابيم.
از عادت بشر است كه چون گناهى مرتكب مىشود مىكوشد توجيه و بهانهاى براى آن بياورد، يا براى خود شفيع و واسطهاى بتراشد و اختراع كند و بپندارد كه او وى را از گناهش رهايى خواهد داد، و خدا مىگويد: نه، چرا اين جا و آن جا مىروى و به اين در و آن در مىزنى؟
به سوى من بيا، حتى اگر گناهكار بودهاى بيا، زيرا من هستم كه تو را از گناهت مىرهانم، نه آن شفيعان برساخته، و نه آن بهانهها و توجيهات.«لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ- از آن اوست فرمانروايى آسمانها و زمين، سپس همه به نزد او بازگردانده مىشويد.»پس حقّا شفيع همان خداست و بس، زيرا اوست كه در آسمانها و زمين سلطان است و چيرگى مطلق دارد، و اوست كه كارهاى آن روز را تدبير مىكند و سرنوشت همه به سوى اوست كه حساب دقيق و پاداش كافى و وافى را در دست دارد.[45] «وَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ- چون خدا را به يكتايى ياد كنند، دلهاى آن كسان كه به قيامت ايمان نياوردهاند نفرت گيرد،» زيرا آنها به آخرت ايمان نياوردهاند، و مىكوشند از مسئوليّتها و بازخواستها بگريزند، و مىدانند كه اگر آخرت امرى واقعى باشد آنها سنگينى و رنج بار امانت را بر عهده خواهند داشت. از اين رو است كه مىبينى نفرت مىكنند و مشمئز مىشوند، پس جنگشان با انديشه آخرت به سبب انگيزه روانى است.
