تفسیر هدایت جلد 11
لطفا منتظر باشید ...
دانشمندان گفتند: مراد خدا از اين امر تمام امّت هستند، آن گاه
مأمون گفت: اى ابا الحسن تو چه مىگويى؟امام رضا (ع) گفت:«من آن چيزى كه ايشان مىگويند نمىگويم، بلكه مىگويم: مراد خداى عزّ و جلّ از اين تعبير عترت پاك (پيامبر) هستند. مأمون گفت: چگونه فقط عترت را بدون امّت اراده كرده است؟ امام رضا (ع) گفت: اگر امّت را اراده كرده بود بايستى تمام امّت در بهشت باشند، به دليل اين گفته خداى عزّ و جلّ كه «فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ وَ مِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ مِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَيْراتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبِيرُ- بعضى بر خود ستم كردند و بعضى راه ميانه را برگزيدند و بعضى به فرمان خدا در كارهاى نيك پيشى گرفتند. و اين است بخشايش بزرگ»، سپس همه را در بهشت گرد مىآورد و گويد: «جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَها يُحَلَّوْنَ فِيها مِنْ أَساوِرَ مِنْ ذَهَبٍ- به بهشتهايى كه جايگاه جاودانه آنهاست داخل مىشوند. در آن جا به دستبندهاى زر ... مىآرايندشان» تا پايان آيه، پس وراثت از آن عترت پاك (پيامبر) شد نه جز ايشان «29»». «30»«فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ- بعضى از ايشان بر خود ستم كردند،» يعنى نيكها و بديهايشان برابر بود، و در حديثى پشت در پشت از ابى درداء از پيامبر خدا- صلّى الله عليه وآله- نقل است كه درباره اين آيه راجع به سرنوشت آن كه به خود ستم مىكند، گفت:«پيشگام بدون حسابرسى وارد بهشت مىشود، امّا ميانهرو به پاى حسابى آسان كشيده مىشود، و امّا آن كه بر خود ستم كرده مدتى در بازداشت مىماند و سپس به بهشت مىرود، پس ايشان همان كسانند كه «قالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ- مىگويند: سپاس خدايى را كه اندوه از ما دور كرد» «31»». «32»
