قرآن مجيد تمام پيامبران آسمانى را با چهره (مبشر) و (منذر) يعنى بشارت دهنده و بيم رسان معرفى مى كند چنان كه مى فرمايد:(فَبَعَثَ اللّهُ النَّبِيينَ مُبَشِّرِيْنَ وَمُنْذِرِيْنَ ;خداوند پيامبران را برانگيخت تا مردم را بشارت دهند و از عواقب بد و شوم گناه بترسانند ).و در آيات متعددى پيامبر گرامى را (بشير) و (نذير) و يا (مبشر) و (نذير) معرفى مى كند و در آيه مورد بحث مى فرمايد: (وما أرْسلْناكَ إü مبشِّراً ونذِيراً; ما تو را نفرستاديم جز بشارت دهنده و بيم رسان).در اين جا از يادآورى دو نكته ناگزيريم:1. برخلاف انديشه مسيحيان كه آيين مسيح را آيين محبت و او را مُبَشِّر و سفير بشارت مى دانند تنها مهر و مودّت سازنده اجتماع و انسان كامل نيست و به جاى اين كه اهل محبت باشيم بايد اهل هدف باشيم و اگر روزى مصالح اجتماع ايجاب كرد از عوامل قهر و خشم بيم و اندرز نيز استفاده كنيم.مهر و مودّت به جاى خشم و غضب مايه تباهى اجتماع و از هم گسسته شدن نظام زندگى است; كسانى كه به نواميس و اموال مردم تجاوز مى كنند بايد تنبيه و مجازات شوند لبخند زدن بر چهره قاتل و آزاد كردن زانى و سارق سبب گسترش جنايت در اجتماع مى گردد.دانش آموزى كه اوقات تحصيل خود را در مراكز آلوده تباه مى كند و در پايان سال از عهده امتحانات بر نمى آيد و به هيچ تذكرى گوش نمى دهد حتماً بايد مجازات شود و ارفاق به چنين فرد علاوه بر اين كه روح تحصيل را در ديگران مى كشد و حقوق آنان را ضايع مى سازد
لطفا منتظر باشید ...
