حیات پس از مرگ نسخه متنی

قالَ الصَّادِق: «[اَلْمَوْتُ] لِلْكافِر، كَلَسْعِ الاَفاعى وَلَذْغِ العَقارِب اَوْاَشدَّ!».(1)

حضرت امام صادق (عليه السلام) فرمود: «مرگ، براى كافر، بدتر [از زخم و جراحتهاى ناشي] از نيش مار و عقرب است».

در اينجا، حكايتى شگفت از سيماى فرشته مرگ را نسبت به بدكاران يادآور مىشويم:

حضرت ابراهيم (عليه السلام)، ازعزرائيل درخواست كرد كه چهره خود را به هنگام گرفتن جان كفار و بدكاران به او نشان دهد! عزرائيل گفت: روى برگردان تا نشانت دهم! ابراهيم نيز چنين كرد.

وقتى، «عزرائيل» خودش را بدان شكل درآورد، «ابراهيم» مردى سيه‏چرده را ديد كه موهايش (مانند سيخ) ايستاده، بسيار بد بو و بدلباس است و از دهان و بينىاش دود و آتش زبانه مىكشد؛ لذا از شدت ترس و هراس، غَش كرد و بر زمين افتاد.

«عزرائيل» به شكل اولش ـ كه به سراغ مؤمن مىآيد ـ درآمد و او را به هوش آورد.

ابراهيم (عليه السلام) فرمود: اگر كافران و بدكاران، غير از اين كيفر، هيچ عذاب ديگرى نداشته باشند، آنها را بس است.(2)

(1). «معانى الاخبار»، ص278. «بحار الانوار»، ج6، ص152.

(2). «المحجة البيضاء»، ج8، ص259:

قال ابراهيم (عليه السلام) لملك الموت: «هل تستطيع ان ترينى الصورة التى تقبض فيها روح الفاجر؟

قال: فاعرض عنى؛ فاعرض عنه؛ ثم التفت فاذا هو برجل اسود قائم الشعر، منتن الريح، اسود الثياب، يخرج من فيه و منخريه لهب النار و الدخان؛ فغشى على ابراهيم (عليه السلام) ثمَّ افاق وقد عاد ملك الموت الى صورته الاولى.

فقال: «يا ملك الموت! لولم يلق الفاجر عند موته الاصورة وجهك؛ لكان حسبه».