حیات پس از مرگ نسخه متنی

معروف به «ملاصدرا» درباره نفس انسان، مىگويد:

«نفس انسان، جسْمانيّةُ الحُدُوث و رُوحانيّة البَقاء است».(1)

و اين همان معناى دقيق حديث نبوى است كه فرمود:

«ما خُلِقْتُم لِلْفَناء؛ بَلْ خُلِقْتُم لِلْبَقاء، وَ إنَّما تَنْقلُونَ مِنْ دارٍ اِلى دارٍ».(2)

اى انسان! تو براى فنا آفريده نشدى؛ بلكه همواره بقا خواهى داشت [و مرگ پايان راهت نيست؛ بلكه با مرگ] از خانه‏اى به خانه‏اى ديگر كوچ مىكنى.

مراد اين است كه پس از گسستن حيات از جسم انسان، روح او از عالم ماده فراتر مىرود و به جهانى ديگر سير مىكندو در آن جهان نيز همواره باقى است و هرگز فانى نمىشود.

نويسنده «درسهايى از نهج البلاغه» در توضيح اين مطلب، چنين مىنويسد:

«روح، محصول عالى ماده است؛ ولى در اثر تكامل، پا را از عالم ماديت فراتر مىنهد و پس از مرگ، جسم دنيوى در صورتى كه هيچ نشانى از ماده اعم از جسم، مكان و زمان ندارد؛ وارد عالم تَجرُّد و مجردات مىشود.

اين روح، چيزى جداى از ماده نيست؛ همان روحى است كه از هنگام زادن در بچه پيدا شده ـ و در حالى كه متصل به ماده است ـ

(1). «الاسفار»، صدرالمتألهين شيرازى، ج8، ص347، دارالاحياء التراث العربى:

«فالحق ان النفس الانسانية: جسمانية الحدوث و التصرف، روحانية البقاء و التعقل».

(2). «بحار»، ج6، ص 249.