حیات پس از مرگ نسخه متنی

دارد به اينكه انسان پس از مرگ ـ و قبل از فرا رسيدن قيامت ـ داراى نوعى زندگى است و در آن عالم به خاطر جبران گناهانش درخواست بازگشت مىكند و از كرده خويش اظهار ندامت مىنمايد؛ اما دست رد به سينه‏اش زده مىشود و او را در همان عالم (برزخ) محبوس مىدارند.(1)

امام سجاد (عليه السلام) برزخ را در آيه بالا چنين تفسير مىفرمايند:

«[الْبَرزخ] هُوَ الْقَبْر؛ وَ إِنَّ لَهُم فيه لَمَعيشةً ضَنْكا؛ و اللّه‏ِ إنَّ الْقَبْرَ، لَرَوضَةٌ مِنْ رِياضِ الْجَنَّةِ؛ اَوْحُفْرَةٌ مِنْ حُفَرِالنّيرانِ».(2)

برزخ، همان عالم قبر است كه در آن جهان [براى كفار و گنهكاران] زندگى بسى سخت و دشوار است. سوگند به ذات هستى بخش كه همانا قبر [براى نيكوكاران] همچون باغى است از باغستانهاى بهشت و [براى بدكاران[ همچون گودالى از گودالهاى آتشين جهنم است.

(1). در برخى از آيات ديگر نيز آمده است: وقتى انسانهاى بدكردار، خود را در عذاب و وعده الهى را حق مىبينند؛ اظهار مىدارند:

الف ـ «ربنا ابصرنا و سمعنافارجعنا نعمل صالحا انا موقنون»

پروردگارا! ما اينك چشمهايمان بينا و گوشهايمان شنوا گشته و به حقايق اين عالم، يقين آورديم؛ پس ما را به دنيا بازگردان تا كارهاى شايسته انجام دهيم.

سجده (32) آيه 12.

ب ـ «يا ليتنا نردّ و لانكذّب بآيات ربنا»

اى كاش، ما را به دنيا باز مىگرداندند؛ و دگر بار نشانه‏هاى الهى را دروغ نمىپنداشتيم.

انعام (6) آيه27.

(2). «بحار الانوار»، ج6، ص214.