حیات پس از مرگ نسخه متنی

رَوْضَةٌ مِنْ رياض الْجَنَّةِ، اَوْحُفْرَهٌ مِنْ حُفَرِ النَّار.

اِنَّ الْعَبْدَ الْمُؤْمِنَ اِذا دُفِنَ، قالَتْ لَهُ اْلأَرْضُ: مَرْحَبا وَاَهْلاً! قَدْ كُنْتَ مِمّنْ اُحِبُّ اَنْ تَمْشِى عَلى ظَهْرى؛ فَاِذا وَلَّيْتُكَ فَسَتَعْلَمُ كَيْفَ صَنيعى بِكَ؛ فَيَتّسعُ لَهُ مَدَّ البَصَر! وَاِنَّ الْكافِرَ اِذا دُفِنَ؛ قالَتْ لَهُ اْلارْضُ: لامَرْحَبا بِكَ وَلا اَهلاً! لَقَدْ كُنْتَ مِمَّنْ اَبْغَضُ أنْ تَمْشى عَلى ظَهْرى؛ فَاِذا ولّيتُك فَسَتَعْلَمُ كَيْفَ صنيعى بِكَ فَتَضُمُّه حَتَّى تَلْتَقى اَضْلاعَه!».(1)

اميرمؤمنان على (عليه السلام) به محمدابن ابىبكر نوشت:

«اى بندگان خدا! سختى و آزار قبر براى گروهى كه به درگاه پروردگار آمرزيده نشده‏اند، دردآورتر از سختى هنگام جان كندن است؛ پس، از تنگى، فشار، تاريكى و تنهايى آن بهراسيد!

قبر، هر روز چنين ندا سر مىدهد: منم خانه غربت! منم خانه ظلمت! منم خانه وحشت![براى بدكاران] منم خانه مهر و بخشش![براى نيكوكاران].

قبر[محدود به اين ظاهر نيست؛ بلكه] باغى از باغستانهاى بهشت و يا گودالى از گودالهاى جهنم است.

وقتى، مؤمن وارد قبر شود، به او گويد: اهلاً و مرحبا(2)... و تا چشم كار مىكند، قبرش را گشايش دهد؛ اما هنگامى كه كافر وارد قبر شود، به او گويد: لااهلاً و لامرحبا ـ وه! كه خوش نيامدى ـ و چنان فشارش دهد كه استخوانهايش

(1). «امالى»، الشيخ المفيد، ص 154 ـ 155، مكتبة بصيرتى. بحار، ج، ص218. المحجة البيضاء، ج8، ص301.

(2). كنايه از اين است كه: با سعه و فراخى مصادف شدى؛ پس انس والفت بگير و وحشت مدار. (فرهنگ عميد، ص 941).