حیات پس از مرگ نسخه متنی

پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمود: «عيسى بن مريم (عليه السلام) بر قبرى گذشت، صاحبش را در عذاب ديد. بار ديگر از همان قبر عبور كرد، اما از عذاب خبرى نبود!

گفت: خدايا! سال پيش، از اين قبر گذشتم، صاحبش در عذاب بود! امسال چنين نيست! [اين چه حكمتى است؟]

از سوى پروردگار به عيسى وحى شد: اى روح اللّه‏! فرزند اين شخص، راهى را بازسازى كرده و يتيمى را پناه داده؛ پس به سبب كردار نيك او، پدرش را آمرزيديم».(1)

امام صادق (عليه السلام) فرمود: «پس از مرگ، سه چيز موجب آمرزش است:

1 ـ آنچه كه در زمان حيات براى خشنودى خدا، به مستمندان كمك نموده يا مالى كه در اين راه وقف كرده باشد.

2 ـ روش و سنت پسنديده‏اى به يادگار گذارد كه ديگران پس از مرگش بدان عمل كنند.

3 ـ فرزندان صالح».(2)

(1). «امالى الصدوق»، ص414. «بحار»، ج6، ص220. «لئالى الاخبار»، ج4، ص269:

قال رسول اللّه‏ (صلّى الله عليه وآله وسلّم): «مرّعيسى بن مريم (عليه السلام) بقبر؛ يعذب صاحبه. ثم مر به من قابل، فاذا هوليس يعذب!

فقال: يا رب! مررت بهذاالقبر عام اول، فكان صاحبه يعذب؛ ثم مررت به العام، فاذا هوليس يعذب!؟

فاوحى اللّه‏(عزوجل) اليه: يا روح اللّه‏! إنه أدرك له ولدصالح، فأصلح طريقا و آوى يتيما؛ فغفرت له بما عمل ابنه».

(2). «كتاب الخصال»، ج1، ص151. «بحار»، ج6، ص293:

«ليس يتبع الرجل بعد موته من الاجر الاثلاث خصال: صدقة أجراها فى حياته، فهى تجرى بعد موته إلى يوم القيامة، صدقة موقوفة لاتورث؛ أوسنة سنَّها و كان يعمل بها من بعده، غيره؛ او ولد صالح يستغفرله».