1) مدح آقا - کرامات العلویه نسخه متنی

1) مدح آقا

عالم زاهد و محب صادق مرحوم حاج شيخ محمد شفيع محسنى جمى اعلى اللّه مقامه نقل فرمود: در كنكان يكنفر فقير در خانه مىآمد و مدح آقا اميرالمؤمنين على عليه السلام را مىخواند و مردم به او احسانى مىكردند. تصادفا گذرش به در خانه قاضى شهر كه ازسنّى هاى ناصبى بود مىافتد و مدح زيادى مىخواند، قاضى سخت ناراحت مىشود در را باز مىكند و مىگويد چقدر اسم على را ميبرى، چيزى بتو نمى دهم مگر اينكه مدح عمر را كنى كه من بتو احسان كنم.

فقير مىگويد: اگر در راه عمر تو مىخواهى خيرى بما برسانى از زهر مار بدتر است و من نمى خواهم و نمى گيرم، قاضى عصبانى مىشود و فقير را بسختى ميزند. زن قاضى واسطه مىشود و بقاضى مىگويد دست از او بردار زيرا اگر كُشته شود ترا خواهند كشت بالاخره قاضى را داخل خانه مىآورد و از فقير كاملاً دلجوئى مىكند كه فسادى واقع نشود.

قاضى بغرفه و اطاقش مىرود پس از لحظه اى زن صداى ناله عجيبى از او مىشنود وقتى كه مىآيد مىبيند قاضى حالت فلج پيدا كرده و گنگ هم شده است بستگانش را خبر مىكنند از او مىپرسند چه شده (آنچه كه از اشاره خودش فهميده شد اين بود كه تا بخواب رفتم مرا به آسمان هفتم بردند و بزرگى سيلى بصورتم زد ومرا پرت نمود كه بر زمين افتادم.) بالجمله او را بمريضخانه بحرين مىبردند و قريب دو ماه تحت معالجه واقع مىشود و هيچ فائده اى نمى بخشد او را بكويت مىبرند (نقل كننده داستان فرمود) تصادفا در همان كشتى كه من بودم او را آوردند و باتفاق هم وارد كويت شديم بمن ملتجى شد و التماس دعا مىكرد من به او فهماندم كه دست همان كسى كه سيلى اش خورده بايد شفا بيابى و اين حرف به آن بدبخت اثرى نكرد و بالجمله چندى هم به بيمارستان كويت مراجعه كرد فايده نبخشيد و فرمود تا سال گذشته در بحرين او را ديدم بهمان حال فقر و فلاكت دردكانى زندگى مىكرد و گدائى مىنمود. اين است اثر جسارت به ساحت مقدّس آقا على عليه السلام.