1) گفتن اِستعاذه در ركعت اول، پيش از قرائت، به اينكه بگويد (اَعُوذُ بِاللّهِ مِنَ الشَّيطانِ الَّرجيمِ) يا بگويد (اَعُوذُ بِاللّهِ السَّميعِ العَليمِ مِنَ الشيطانِ الرّجيمِ) و سزاوار است آهسته گفته شود.2) بلند گفتن (بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرّحيمِ) در نمازهاي اِخفاتى، و همچنين در دو ركعت اخير(2)، در صورتي كه سوره حمد را بخواند، اما در نماز جهرية بلند گفتن آن (بر مرد) واجب است.3) ترتيل، يعني تأني در قرائت و ظاهركردن حروف، به نحوي كه شنونده بتواند آنها را بشمارد.4) قرائت با صداي خوش و نيكوكردن صوت بدون غنا.5) وقف كردن بر فواصل آيات.6) ملاحظه كردن معاني آنچه را كه مي خواند و مُتّعِظ شدن (پند گرفتن) به آنها.7) طلب نمودن نعمت از خداوند منان هنگام تلاوت آيه اي كه در آن ذكر نعمتي است؛ و پناه بردن به خداوند متعال هنگام تلاوت آيه اي كه در آن ذكر عذابي شده است.8) سكوت كردن بين حمد وسوره (به مقدار كم) و همچنين بعد از فراغت از سوره و پيش از قنوت يا تكبير ركوع.9) گفتن دومرتبه يا سه مرتبه (كذلكَ اللّهُ ربّى) يا (كذلك اللّهُ ربُّنا) بعد از فراغ از سوره (قل هوالله احد).10) گفتن (الحمدللّه ربِ العاليمن) بعد از قرائت سوره حمد توسط مأموم در نمازجماعت و همچنين در نماز فرادى.
لطفا منتظر باشید ...
