توضیح المسائل نسخه متنی

ياد گرفتن است، مىتواند زكاة بگيرد.

(مسأله 1939) به كسى كه قبلا فقير بوده و يا اين كه معلوم نباشد فقير بوده يا نه و مىگويد فقيرم، اگر چه انسان از گفته او اطمينان پيدا نكند مىشود زكاة داد.

(مسأله 1940) كسى كه مىگويد فقيرم و قبلا فقير نبوده، چنانچه از گفته او اطمينان پيدا نشود، احتياط واجب آن است كه به او زكاة ندهند.

(مسأله 1941) كسى كه بايد زكاة بدهد، اگر از فقيرى طلبكار باشد مىتواند طلبى را كه از او دارد، بابت زكاة حساب كند.

(مسأله 1942) اگر فقير بميرد و مال او به اندازه قرضش نباشد، انسان مىتواند طلبى را كه از او دارد بابت زكاة حساب كند بلكه اگر مال او به اندازه قرضش باشد، وورثه قرض او را ندهند، يا بجهت ديگر انسان نتواند طلب خود را بگيرد، نيز مىتواند طلبى را كه از او دارد، بابت زكاة حساب كند.

(مسأله 1943) چيزى را كه انسان بابت زكاة به فقير مىدهد، لازم نيست به او بگويد كه زكاة است، بلكه اگر فقير خجالت بكشد مستحب است مال را بقصد زكاة به او داده و زكاة بودنش را اظهار ننمايد.

(مسأله 1944) اگر بخيال اين كه كسى فقير است به او زكاة بدهد، بعد بفهمد فقير نبوده، يا از روى ندانستن مسأله به كسى كه مىداند فقير نيست زكاة بدهد كافى نيست، پس چنانچه چيزى را كه به او داده باقى باشد بايستى از او بگيرد، و به مستحق بدهد و اگر از بين رفته باشد، پس اگر كسى كه آن چيز را گرفته مىدانسته زكاة است، انسان مىتواند عوض آنرا از او بگيرد، و به مستحق بدهد و اگر نمىدانسته زكاة است، نمىتواند چيزى از او بگيرد، و بايد از مال خودش عوض زكاة را به مستحق بدهد.

(مسأله 1945) كسى كه بدهكار است و نمىتواند بدهى خود را بدهد اگر چه مخارج سال خود را داشته باشد، مىتواند براى دادن قرض خود زكاة بگيرد، ولى بايد مالى را كه قرض كرده در معصيت خرج نكرده باشد.