لطفا منتظر باشید ...
گرديده است ، (13) پنج تن آنان به نام هاى نوح (ع )، ابراهيم (ع )، موسى(ع )، عيسى (ع ) و محمّد بن عبداللّه
(ص ) به گواهى قرآن به عنوان پيشوايان بزرگ دينى -الهى و به اصطلاح پيامبرن (اولوالعزم ) صاحبان رسالت
بزرگ و جهانى - معرّفى شده اند، كه داراى كتب آسمانى ، برنامه ها، شرايع و اديان مستقل الهى بوده
اند.(14)قرآن كريم براى حضرت نوح (ع ) كتاب آسمانى ، معرّفى نمى كند و از كتاب حضرت ابراهيم(ع ) تنها (صحف
ابراهيم ) (15) را نام مى برد، اما براى سه پيامبر بزرگ ديگريعنى موسى (ع )، عيسى (ع ) و محمد (ص ) كتاب هايى
به نام هاى (تورات )،(انجيل ) و (قرآن ) بر مى شمارد، و بارها از تورات وانجيل نام برده ، و پيروان اديان
يهودى و مسيحى را(اهل كتاب ) مى داند، (16) كه اين از اهميت دو دين ياد شده و نيز از اعتبار و ارزش كتب
آسمانى آن ها نزد قرآن ، و مسئوليّت هاى سنگينى كه متوّجه پيروان آن ها مى باشد حكايت مىكند.(17)به عنوان نمونه ، دو آيه زير، ذكر مى شود:إِنَّا اءَنْزَلْنَا التَّوْرَاةَ فِيهَا هُدىً وَنُورٌ يَحْكُمُ بِهَا النَّبِيُّونَ الَّذِينَ
اءَسْلَمُوا لِلَّذِينَ هَادُوا وَ الرَّبَّانِيُّونَ وَالْأَحْبَارُ بِمَا اسْتُحْفِظُوا مِن
كِتَابِ اللّهِ وَكَانُوا عَلَيْهِ شُهَدَاءَ... وَقَفَّيْنَا عَلَى اَّثَارِهِم بِعِيسَى ابْنِ
مَرْيَمَ مُصَدِّقاً لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْرَاةِ وَاَّتَيْنَاهُ الْإِنْجِي لَ
فِيهِ هُدىً وَنُورٌ وَمُصَدِّقاً لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ التَّوْرَاةِ وَهُدىً
وَمَوْعِظَةً لِلْمُتَّقِين . وَاءَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقاً لِمَا
بَيْنَ يَدَيْهِ مِنَ الْكِتَابِ وَمُهَيْمِناً عَلَيْهِ..) (18)
ورات را نازل كرديم در حالى كه در آن ، هدايت و نور بود؛ و پيامبران ، كه در برابرفرمان خدا
تسليم بودند، با آن براى يهود حكم مى كردند ؛ و (همچنين ) عالمان و دانشمندان ،به اين كتاب كه به آن ها
سپرده شده و بر آن ، گواه بودند داورى مى كردند. و به دنبال آن ها (پيامبران پيشين )، عيسى بن مريم را
فرستاديم در حالى كه كتاب تورات را كه پيش از او فرستاده شده بود تصديق كرد؛ و انجيل را به او داديم
كه در آن ، هدايت و نور بود ؛و (اين كتاب آسمانى نيز) تورات را، كه قبل از آن بود، تصديق مى كرد؛ و
هدايت و موعظه اىبراى پرهيزكاران بود. و اين كتاب ( قرآن ) را به حق بر تونازل كرديم ، در حالى كه كتب
پيشين را تصديق مى كند، و حافظ و نگاهبان و نيز حاكم بر آنها مى باشد.(إ نَّ الَّذينَ آمَنوُا وَ الَّذينَ هادوُا وَ الصّابِئينَ وَ النَّصارى وَ اْلَمجوُسَ وَ الَّذ
ينَ اَشْرَكوُا اِنَّ اللّهَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ...) (19)
كسانى كه ايمان آورده اند، و يهودو صائبان (20) و نصارا ومجوس و مشركان ، خداونددر ميان شان روز قيامت
داورى مى كند (و حق را ازباطل جدا مى سازد).
وحدت اديان
بايد به اين حقيقت ، توجّه داشت اين كه در قرآن كريم از اديان مختلفى ، نام برده شده هرگزبه معناىوجود اديان متعدّد با آرا و عقايد متفاوت و احيانا متضاد دراصول و فروع دينى شان نيست كه از سوى قرآن
كريم مورد تاءييد قرارگرفته باشد؛زيرا بنابر تصريح قرآن ، اصل دين كه منطبق با فطرت انسان (و فطرى
انسان ) است ، (21) از آدم (ع ) تا خاتم (ص ) يكى بيش نيست ، و آن هم اسلام نام دارد. چنان كه فرمود:(اِنَّ الدّينَ عِنْدَ اللّهِ اِلاسْلا مُ... وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الاِسْلا مِ د ينا فَلَنْ
يُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِى اْلاخِرَة مِنَ الْخ اسِرينَ.) (22)
دين ، نزد خدا، تنها اسلام (و تسليم بودن در برابر حق ) است ... و هر كس جز اسلام ،آيين ديگرى براى خود
برگزيند، از او پذيرفته نيست ، و در سراى باقى از زيانكاران خواهدبود.بر اين اساس است كه قرآن كريم ابراهيم خليل (ع ) را مسلمان معرفى كرده ، و فرمود:(ما كانَ اِبْر اهيمُ يَهُودِيّا وَ لا نَصْر انِيا وَلكِنْ كانَ حَنيفا مُسْلِما وَما كانَ مِنَ
الْمُشْرِكينَ.)
