جاذبه و دافعه علی (علیه السلام) نسخه متنی

سوره بينه از ابن عساكر از جابر بن عبدالله انصاري نقل مي كند كه گفت در محضر پيغمبر بوديم كه علي نيز به محضرش مي آمد . حضرت فرمودند : و الذي نفسي بيده ان هذا و شيعته هم الفائزون يوم القيامه ، يعني سوگند به آن كسي كه جانم در دست اوست اين مرد و شيعيان او در روز قيامت رستگارانند . و مناوي در كنوز الحقايق به دو روايت نقل مي كند ، و هيثمي در مجمع الزوائد ، و ابن حجر در الصواعق المحرقة همين مضمون را با كيفيتي ديگر نقل مي كنند . دخالت تام دارد . تاريخ تشيع با نام يك سلسله از شيفتگان و شيدايان و جانبازان سر از پا نشناخته توأم است . علي همان كسي است كه در عين اينكه بر افرادي حد الهي جاري مي ساخت و آنها را تازيانه مي زد و احيانا طبق مقررات شرعي دست يكي از آنها را مي بريد بازهم از او رو بر نمي تافتند و از محبتشان چيزي كاسته نمي شد . او خود مي فرمايد : لو ضربت خيشوم المؤمن بسيفي هذا علي ان يبغضني ما ابغضني ، ولو صببت الدنيا بجماتها علي المنافق علي ان يحبني ما أحبني ، و ذلك انه قضي فانقضي علي لسان النبي الامي انه قال : يا علي لا يبغضك مؤمن ، و لا يحبك منافق ( 1 ) . " اگر با اين شمشيرم بيني مؤمن را بزنم كه با من دشمن شود ، هرگز دشمني نخواهد كرد و اگر همه دنيا را بر سر منافق بريزم كه مرا دوست بدارد هرگز مرا دوست نخواهد داشت ، زيرا كه اين گذشته و بر زبان پيغمبر امي جاري گشته كه گفت : يا علي ! مؤمن تو را دشمن ندارد و منافق تو را دوست نمي دارد " . علي مقياس و ميزاني است براي سنجش فطرتها و سرشتها . آنكه فطرتي سالم و سرشتي پاك دارد از وي نمي رنجد ولو اينكه شمشيرش بر او فرود آيد . و آنكه فطرتي آلوده دارد به او علاقمند نگردد ولو اينكه احسانش كند ، چون علي جز تجسم حقيقت چيزي نيست .

1 - نهج البلاغه ، حكمت 42.