جاذبه و دافعه علی (علیه السلام) نسخه متنی

عشق نفس را تكميل و استعدادات حيرت انگيز باطني را ظاهر مي سازد . از نظر قواي ادراكي الهام بخش و از نظر قواي احساسي ، اراده و همت را تقويت مي كند ، و آنگاه كه در جهت علوي متصاعد شود كرامت و خارق عادت به وجود مي آورد . روح را از مزيجها و خلطها پاك مي كند و به عبارت ديگر عشق تصفيه گر است .

صفات رذيله ناشي از خودخواهي و يا سردي و بي حرارتي را از قبيل بخل ، امساك ، جبن ، تنبلي ، تكبر و عجب ، از ميان مي برد . حقدها و كينه ها را زائل مي كند و از بين برمي دارد گو اينكه محروميت و نا كامي در عشق ممكن است به نوبه خود توليد عقده و كينه ها كند . از محبت تلخها شيرين شود از محبت مسها زرين شود ( 1 ) اثر عشق از لحاظ روحي در جهت عمران و آبادي روح است و از لحاظ بدن در جهت گداختن و خرابي . اثر عشق در بدن درست عكس روح است . عشق در بدن باعث ويراني و موجب زردي چهره و لاغري اندام و سقم و اختلال هاضمه و اعصاب است .

شايد تمام آثاري كه در بدن دارد آثار تخريبي باشد ولي نسبت به روح چنين نيست ، تا موضوع عشق چه موضوعي ، و تا نحوه استفاده شخص چگونه باشد ؟ بگذريم از آثار اجتماعيش ، از نظر روحي و فردي غالبا تكميلي است ، زيرا توليد قوت و رقت و صفا و توحد و همت مي كند ،

1 - مثنوي معنوي .