ترجمه تفسیر طبری جلد 2

95- نه برابراند نشستگان «1» از مؤمنان- جز خداوندان ضرورت- «2» و جهاد كنندگان اندر راه خداى بخواستهاى ايشان و تنهاى ايشان.

فضل كرد خداى بجهاد كنندگان و بخواستهاى ايشان و تنهاى ايشان بر نشستگان پايگاهى، و همه وعده خداى بنيكى است «3»، و فضل كرد خداى جهاد كنندگان را بر نشستگان مزدى بزرگ-

96- پايگاهها از آن «4» و آمرزش و بخشايش، و هست خداى آمرزگار و بخشاينده‏

97- كه آن كسها كه سپرى كندشان بفريشتگان ستم كار تنهاى ايشان، «5» گفتند: اندر چه بوديد؟ گفتند: بوديم سستان«6»

اندر زمين.

گفتند: نبود زمين خداى فراخ هجرت كنيد «7» اندر آن؟ ايشانند كه جايگاه ايشان دوزخست، و بدست آن جايگاه-

98- مگر سستان «8» از مردان و زنان و كودكان، نه توانند حيلتى «9» و نه يابند راهى‏

99- ايشانند كه باشد كه خداى كه اندر گذارد ازيشان، و هست خداى اندر گذارنده و آمرزگار

100- و هر كى هجرت كند اندر راه خداى يابد اندر زمين چراگاههاى «10» بسيار و فراخى و هر كى بيرون آيد از خانه او و هجرت‏

(1) نه برابر باشند نشينندگان. (خ)

(2) بيچارگى. (خ. صو)

(3) و همه را وعده كرد خداى نيكويى يعنى بهشت. (صو)- و همه [را] وعده كرد خداى نيكو. (خ)

(4) از او. (خ- صو)

(5) كه آن كسها بميراند ايشان را فريشتگان، ستم‏كار باشند بتنهاى ايشان. (خ)- ستمكاران بوده باشند بر تنهاى خويش. (صو)

(6) سست گرفتگان. (خ)- زبون داشتگان. (صو)- رجوع شود بآيه 75.

(7) تا هجرت كرديد. (خ)

(8) رجوع شود بآيه 75 و 97

(9) چاره. (صو)

(10) چراگاه. (خ)- لو كام (؟) (صو)