شعر پدر معبد در مدح پيغمبر (عليه السلام)‏ - ترجمه تفسیر طبری جلد 2

معبد بصحرا مى‏دويد تا شوهر خويش را بدست آورد، و اين قصّه و حال پيش او بگفت، و معبد پسر را درست گشته پهش پدر برد، و از شادى و خرّمى چنان بودند كه در پوست نمى‏گنجيدند.

و پدر معبد همانگه از شادى و خرّمى معبد را و بزك را كه بشير آمده بود هر دو برداشت و روى بمكّه نهاد. و گفت كه من بپرسم كه اين دو مردكى بودند كه از مكه بدر آمده بود [ند] و مى‏گذشتند، و اين حالتها و عجايبها ازيشان پديد آمد.

و چون بمكّه رسيدند بانگ همى زدند كه اين دو مردكى بودند كه از مكّه بدر آمده بودند، و بخيمه ما بگذشتند، و اين پسر مرا درست گردانيدند كه چندين سال بود كه يسير و عاجز شده بود و بر پاى نمى‏توانست خاست. و اين بزك نيز چندين گاه بود كه از شير شده بود، و باز شير آوردند.

و زمانى در مكّه مى‏گرديد، و زمانى بكوه صفا رفتى، و زمانى بمروه.

و مردمان مكّه بدو گرد مى‏آمدندى، و آنجا همى گرديد و اين شعر همى گفت:

شعر پدر معبد در مدح پيغمبر (عليه السلام)‏

پس مردمان مكّه اين مدحها بشنيدند و اين حالها بديدند، نگاه‏

(1) ثم تروحا. (السيرة البويه)

(2) ظاهرا: غادرها