ترجمه تفسیر طبری جلد 2

كى در شب چهاردهم ما را ببيند يقين داند بى‏گمان كه آن ماه است.

هم چنان مؤمنان نيز خداى عزّ و جلّ را ببينند در آن بى‏گمان و يقين دانند كه آن خداى عزّ و جلّ است كه مى‏بينند بى‏چون و بى‏چگونه.

پس چون موسى در دنيا ديدار خداى خواست و هنوز محمّد صلوات اللَّه عليه در صلب پدران بود، از ديدار محروم ماند، گفت نه من وعده كرده‏ام كه تا بنده من محمّد ديدار مرا نبيند هيچ كس ديگر ديدار مرا نبيند، و وعده ديدار من در بهشت باشد، در دنيا كس نبيند.

امّا اين كه خداى عزّ و جلّ گفت: فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا: 143 اى فلما تجلى امر ربه. اين هم چنان كه گفت: هَلْ يَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ يَأْتِيَهُمُ اللَّهُ فِي ظُلَلٍ مِنَ الْغَمامِ: 210؟ «1» اى الّا ان يأتى امر اللَّه. و ديگر جاى گفت: أَوْ يَأْتِيَ رَبُّكَ: 158 «2». يعنى او يأتى امر ربّك. و اين را نظير بسيار است.

بازگشتيم بقرآن.

ترجمه‏

144- گفت: يا موسى من برگزيدم ترا بر مردمان برسالات من «3» و سخن من، بگير آنچه بداديم ترا و باش از شكركنان‏

145- و نبشتيم او را اندر لوحها از همه چيزى، پندى و جدايى «4» هر چيزى، بگير آن را بنيرو و بفرماى گروه ترا بگيرند آن را بنيكوترين آن، بنمايم شما را سراى تباه‏كاران‏

146- بگردانيم «5» از آيتهاى ما «6» آن كسها را كه بزرگى كنند اندر زمين بجز حق، «7» اگر بينند هر آيتى نه گروند بدان، و اگر بينند راه‏

(1) البقره 210

(2) الانعام 158

(3) پيغام من. (خ)- پيغام‏هاى خويش.

(صو)- پيغامهاى من. (نا)

(4) پند دادن و پيدا كردن. (نا)- پندى و پيدايى. (خ)

(5) زود باشد كه بگردانيم از آيتهاى من. (خ)

(6) حجتهاى خويش. (صو. نا)

(7) بناراستى. (صو)- بناحق. (خ)