ترجمه تفسیر طبری جلد 2

وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ: 8 «1». پس اين سورة بيامد همه مردمان چنين گفتند كه پيغامبر ما (عليه السلام) عبد اللَّه بن ابىّ را بكشت و نكشته بود «2». و بر كناره مدينه مسكنى «3» كرده بودند و عبد اللَّه بن ابىّ با ياران خويش آنجا گرد آمدندى و حديث منافقى كردندى.

و چون پيغامبر (عليه السلام) از غزو بنى مصطلق باز گرديد آن منافقان او را گفتند كه مسكنى «4» كرده‏ايم كه آن جا اندر عبادة كنيم.

خواستند كه پيغامبر (عليه السلام) را آن جا برند. پس اين آيت بيامد به پيغامبر (عليه السلام)، و گفت كه بدا [ن‏] مسكن «5» مرو كه آن‏جا شدن آتش است. چنان كه حق تعالى گفت: أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْيانَهُ عَلى‏ شَفا جُرُفٍ هارٍ فَانْهارَ بِهِ فِي نارِ جَهَنَّمَ، وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ: 109 «6»، گفت شدن آنجا آتش است. پس پيغامبر (عليه السلام) آنجا نرفت و مر امير المؤمنين علىّ بن ابى طالب را بفرمود تا برفت و آن مسكن «7» را بكند و چوبهاى آن بسوخت و بزمين «8» هموار كرد. پس خداى عزّ و جلّ گفت: إِنَّ الْمُنافِقِينَ يُخادِعُونَ اللَّهَ وَ هُوَ خادِعُهُمْ، وَ إِذا قامُوا إِلَى الصَّلاةِ قامُوا كُسالى‏ يُراؤُنَ النَّاسَ وَ لا يَذْكُرُونَ اللَّهَ إِلَّا قَلِيلًا. مُذَبْذَبِينَ بَيْنَ ذلِكَ ...: 142- 143 «9».

و اين همه صفت منافقان است.

و مرين عبد اللَّه بن سلول را پسرى بود نام او عبد اللَّه و آن پسرش منافق نبود و مر پيغامبر را دوست داشتى و هر زمانى سوى پيغامبر آمدى و گفتى‏

(1) المنافقون، 8.

(2) همه مردمان بران بودند كه پيغامبر (عليه السلام) عبد اللَّه بن ابى را بكشد و نكشت. (ن)

(3) مسجدى. (صو)- مزگتى. (ن)- متن: شايد «مسكتى» و همچنين در چند سطر بعد.

(4) مزگتى. (ن. خ)

(5) مزگت.

(ن)- مسجد. (صو)

(6) التوبة، 109.

(7) مسجد. (خ. صو)- مزگت. (ن)

(8) با زمين. (ن)

(9) النساء، 142- 143.